Το νήμα από την αρχή

Κανείς δεν ξέρει πόσο θα χρειαστεί να μείνουμε σπίτι. Ούτε και τί θα επακολουθήσει όταν αρθούν τα μέτρα. Είμαστε ενώπιον μιας νέας εποχής που κανείς δεν μπορεί να δει καθαρά το περίγραμμα της. Τα δεδομένα μας παύουν πια να είναι δεδομένα. Η έννοια του χρόνου αποκτά άλλη σημασία. Και η συνειδητοποίηση του πόσο ευάλωτοι είμαστε μας υπαγορεύει καθημερινά αυτό που εύστοχα έγραψε μια Πολωνή συγγραφέας: Πώς “εξατμίζεται το πολιτισμικό παράδειγμα που μας διαμόρφωσε τα τελευταία διακόσια χρόνια και το οποίο λέει ότι είμαστε πρωτομάστορες της δημιουργίας και ότι ο κόσμος μας ανήκει”. Και μέσα από αυτή την συνειδητοποίηση αναδύεται ένα ουσιαστικό ερώτημα. “Τί ακριβώς είναι αυτό που αναζητάμε κυνηγόντας το χρόνο, το χρήμα, κυνηγόντας μια ζωή που στο βάθος δεν ξέρουμε άν είναι αυτή που θέλουμε κι’αν μας απελευθερώνει σαν ανθρώπους ή αν τελικά μας κρατάει έγκλειστους σε ένα μηχανισμό που μας κλέβει οξυγόνο;”.Δεν ξέρω τί θα γίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Όπως δεν ξέρω πώς η κάθε χώρα θα αντιμετωπίσει τα νεα δεδομένα της. Ο κάθε άνθρωπος ωστόσο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, καλείται να αναμετρηθεί με το βαθύτερο του εαυτό. Και να διερωτηθεί άν αυτό το οποιο ονομάτισε εξέλιξη ήταν όντως προχώρημα στο να γίνει πιο άνθρωπος και η ζωή του πιο ανθρώπινη. Διάβαζα τις προάλλες το γράμμα ενός Έλληνα που ζει Σουηδία και ασθένησε από το κορονοιό. Την απελπισία του που το κράτος τον εγκατέλειψε στο έλεος της μοίρας του. Ένα κράτος που άλλωτε θεωρούσαμε πρότυπο κοινωνικής πρόνοιας και προόδου. Και τώρα αποδεικνύεται ένα ακόμα κράτος του δυτικού κόσμου που βάζει πρώτα την οικονομια και μετά τον άνθρωπο. Διότι αυτή είναι η εποχή που φτιάξαμε. Σ’αυτή την εποχή επενδύσαμε ώστε να πορευτούμε με την πλάνη πως είμαστε άτρωτοι. Με την οικονομία να ορίζει και να καθορίζει ποιοί είμαστε και ποιοί πρέπει να γίνουμε. Να κατευθύνει τους στόχους και τις διαδρομές μας και να προσαρμόζει τις έννοιες του χρόνου, της ευτυχίας, της επιτυχίας και της βαθύτερης ύπαρξης μας στα δικά της μέτρα. Μέχρι που ένας ιός ανάγκασε αυτό τον παγκόσμιο μηχανισμό να σβήσει τις μηχανές του και να δηλώσει ήττα. Και τώρα καποιοι παλεύουν για να ζήσουν, κάποιοι παλεύουν για να σώσουν αυτούς που κινδυνεύουν και κάποιοι παλεύουν για να επικοινωνήσουν αυτό που θεωρούν σημαντικό. Πώς θα είναι το αύριο κανείς δεν ξέρει. Οφείλουμε ωστόσο να διερωτηθούμε ο καθένας μας πως θέλει αυτό το αύριο. Διότι είναι πολλοί οι θανάτοι. Και γι’αυτό έχουμε χρέος να κάνουμε αυτή την ενδοσκόπηση. Για να νοηματοδοτήσουμε όλους αυτους τους θανάτους ανθρώπων που έφυγαν χωρίς κανένας να τους κρατάει σφικτά το χέρι. Χωρίς κανένας να τους φιλήσει στο μέτωπο ή να τους χαιδέψει τα μαλλιά. Εμείς ωστόσο αλλιώς μεγαλώσαμε. Αλλιώς μάθαμε πώς τελειώνει η ζωή. Με φιλιά στο μέτωπο του νεκρού μας. Και με όλη την οικογένεια να του γεμίζει το χώμα με λουλούδια. Ίσως αυτή η επίγνωση να είναι μια άκρη. Για να διερωτηθούμε πώς φτάσαμε ώς εδώ. Να ζούμε σε ένα νησί που παριστάνει πως δεν είναι νησί. Να κυνηγάμε το χρόνο και το χρήμα αντί τα χρωματιστά απογεύματα στην θάλασσα που μας περιτρυγυρίζει. Να χτίζουμε πύργους και μισοτέλειωτες πλατείες αντί νοσοκομεία και γηροκομεία και ιδρύματα για τις ευάλωτες ομάδες. Να ανεχόμαστε τον κάθε πολιτικάντη να διαφθείρει ένα τόπο που θάπρεπε να μυρίζει κιούλια και γιασεμιά και να τον ραντίζει με βρώμα. Και να αποσιωπούμε τις αλήθειες και τα βαθύτερα μας όνειρα προκειμένου να συντηρηθεί αυτή η πλάνη της τάχα μου πρόοδου και οικονομικής “ευημερίας”. Αν θέλουμε να φανταστούμε το αύριο ίσως αυτή η παραδοχή να είναι μια αρχή. Για να μπορέσουμε να επαναφεύρουμε την ζωή μας με κριτήριο το ευάλωτο της ύπαρξης μας και την ομορφιά της ευθραυστότητας μας.