Για ποιά αξιοπρέπεια μιλάτε;

Διαβάζω συζητήσεις στο διαδίκτυο για τα νέα αυστηρά μέτρα. Από διάφορους. Και πολλούς. Να αναπτύσσει ο καθένας την δική του επιχειρηματολογία. Άλλοι θυμωμένοι, άλλοι απηδυσμένοι, άλλοι με “επαναστατικό” οίστρο. Ότι τα μέτρα πλήττουν τα θεμελιώδη συνταγματικά μας δικαιώματα. Και την αξιοπρέπεια μας. Και ύστερα ακούω τις δηλώσεις των αρχηγών κομμάτων. Και αυτοί στην ίδια συχνότητα. Προσπαθώντας να βρούνε κάτι να αντιπολιτευτούν (έλεος πια) θίγουν το θέμα των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Και της αξιοπρέπειας! Διότι λένε ναι μεν χρειάζονται τα μέτρα αλλά υπάρχει όριο. Μιλάνε αυτοί για όριο λες και ξέρουν τί σημαίνει όριο την στιγμή που ολόκληρος ο πλανήτης στέκεται ανήμπορος  μπροστά στην σαρωτική μανία ενός αόρατου εχθρού που δεν αναγνωρίζει κανένα όριο. Αυτοί θεωρούν ότι είναι σε θέση να ξέρουν το όριο. Και να μιλούν για θεμελιώδη δικαιώματα. Και αξιοπρέπεια. Και ύστερα διαβάζω άλλους “οργισμένους” στα σόσιαλ. Πώς δεν πρέπει να μας τιμωρεί το κράτος για την ανευθυνότητα των λίγων. Θεωρούν πως τα αυστηρά μέτρα επιβλήθηκαν για να τιμωρηθούμε. Και δεν αντιλαμβάνονται πως δεν πρόκειται για τιμωρία αλλά για μια αδήριτη ανάγκη η οποία δεν έχει σημασία εξαιτίας ποιων προέκυψε, σημασία έχει ότι προέκυψε και έγινε αδήριτη προκειμένου να μην λυγίσει το σύστημα υγείας. Να μην λυγίσουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας. Να μην λυγίσουμε όλοι μαζί. Αλλά όχι, αυτοί επιμένουν να μιλούν για “τιμωρίες” και “θεμελιώδη δικαιώματα”. Και αξιοπρέπεια. Να μιλά ο κάθε αρχηγός κόμματος, ο πολλάκις αναξιοπρεπής στην πολιτική του ιστορία, για αξιοπρέπεια. Που δεν είχε ποτέ την γνώση ή την επίγνωση της έννοιας της λέξης. Διότι άν την είχε τότε αυτό το κράτος θα ήταν προ πολλού κράτος πρόνοιας. Και δεν θα υπήρχε αυτή η αδήριτη ανάγκη να επιβληθούν αυστηρά μέτρα. Αλλά αυτοί θεωρούν πως δικαιούνται, ακόμα και τώρα που αρρωσταίνουν ανθρώποι, που πεθαίνουν ανθρώποι, που κινδυνεύουν να πεθάνουν ανθρώποι, θεωρούν πως δικαιούνται να μιλούν για αξιοπρέπεια. Οι ίδιοι ακριβώς που χρόνια πολεμούσαν ένα δημόσιο σύστημα υγείας προκειμένου να εξυπηρετούν μικροκομματικά συμφέροντα. Οι ίδιοι τώρα θεωρούν πως δικαιούνται να μιλούν για αξιοπρέπεια. Και οι υπόλοιποι συνεχίζουν να οργίζονται. Για τα συνταγματικά μας δικαιώματα. Και αρχίζουν να αραδιάζουν τις ανεπάρκειες του κρατικού μας συστήματος, λες και τώρα εμφανίστηκαν, λες και δεν υπήρχαν πριν, πολυ πριν, που κανείς δεν οργιζόταν, που κανείς δεν έβρισκε χρόνο να οργιστεί αρκετά για να προστατεύσει την αξιοπρέπεια του και τα θεμελιώδη δικαιωματα. Αλλά τώρα που κλειστήκαμε στο σπίτι, που το μόνο που μας ζητήθηκε ήταν να κλειστούμε στο σπίτι, τώρα θυμηθήκαμε και την αξιοπρέπεια και τα θεμελιώδη δικαιώματα. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως το μόνο θεμελιώδης δικαίωμα του ανθρώπου που οφείλουμε αυτή την στιγμή να προστατεύσουμε είναι το δικαίωμα του να ζήσει. Ή το δικαίωμα του να πεθάνει με τους δικούς του ανθρώπους να του κρατούν το χέρι. Ή το δικαίωμα του να μην πρέπει να διαλέξει κάποιος για λογαριασμό του αν θα ζήσει ή άν θα πεθάνει, επειδή εμείς για λόγους “αξιοπρέπειας” και “θεμελιωδών δικαιωμάτων” αφήσαμε το σύστημα υγείας να γονατίσει. Αυτό είναι το μοναδικό δικαίωμα που οφείλουμε να προστατεύσουμε. Αυτή είναι η υπέρβαση που καλούμαστε να κάνουμε. Να μείνουμε σπίτι και ναι, αν χρειαστεί, να παραχωρήσουμε κι’άλλες από τις ατομικές μας ελευθερίες, προκειμένου να σωθούν ζωές. Διότι κάποιοι εκεί έξω πεθαίνουν κάθε μέρα. Πεθαίνουν μόνοι. Κινδυνεύουν να πεθάνουν μόνοι. Και κάποιοι εκεί έξω, δεν έχουν ούτε λεπτό να σκεφτούν τα περί “αξιοπρέπειας” και “θεμελιωδών δικαιωμάτων” γιατί αγωνίζονται νυχθημερόν να σώσουν ζωές. Αν πραγματικά μας γνοιάζει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τότε οφείλουμε να πάψουμε να “οργιζόμαστε” ετεροχρονισμένα για “θεμελιώδη δικαιώματα” και “χαμένες αξιοπρέπειες” διότι εκείνο που πρωτίστως μετρά είναι το ότι εκεί έξω ανθρώποι πεθαίνουν μόνοι ή κινδυνεύουν να πεθάνουν μόνοι. Και όλα τ’αλλα έρχονται δεύτερα. Πολύ δεύτερα.