Αγεωμέτρητος μηδείς εισίτω

Αν δεν επιζητά κανείς την επαφή του με την γεωμετρική αρμονία του σύμπαντος τότε δεν θα μπορέσει ποτέ να απεγκλωβίσει την σκέψη και την ύπαρξη του από τα περιορισμένα τετραγωνικά του σχήματος που ο ίδιος νομίζει για ζωή.

images
Back to top

Δεν έχω ιδέα τί ώρα ήταν. Ήταν ωστόσο βράδυ. Που πάει να πει ότι είχε χαθεί κάθε μώβ απόχρωση του ήλιου και είχε ήδη φανεί το πρώτο λαμπερό αστέρι. Πήραμε τις καρέκλες μας και καθίσαμε στην άκρη της αυλής. Εκεί όπου μπορούσαμε να κοιτάμε τον ορίζοντα, εκείνη την νοερή γραμμή που ενώνει τον ουρανό με την θάλασσα για να υπενθυμίσει πως η γη είναι ένας κύκλος. Δεν μιλούσαμε πολύ. Ακούγαμε τον ήχο των κυμμάτων και παρακολουθούσαμε τα αστέρια να εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο και να τρεμοπαίζουν σαν μικρές φλόγες από ένα αόρατο κερί. Ένα αεροπλάνο εμφανιζόταν πού και πού να διασχίζει τους διαδρόμους των αστεριών και να ρίχνει μικρές κόκκινες λάμψεις στο μαύρο ουρανό. Στο βάθος αριστερά σχηματιζόταν η σιλουέτα του ακρωτηρίου Ακάμας. Δεξιά μπορούσαμε να φανταστούμε το κόλπο της κατεχόμενης Μόρφου και πίσω μας το ακρωτήριο του Αποστόλου Ανδρέα. «Από αυτό το μαγικό σημείο μπορεί να δει κανείς νοερά όλη την ακτογραμμή της βόρειας Κύπρου» είπε σε κάποια στιγμή ο Α, ο μεγαλύτερος της παρέας, ένας από τους πιο σημαντικούς Κύπριους συγγραφείς, από κείνους που μιλώντας μαζί τους δεν μαθαίνεις μόνο να αγαπάς το χώμα στο οποίο πατάς αλλά να χαιδεύεις ακόμα και τις ρίζες που απλώνονται κάτω από τις πατούσες σου. Αφήσαμε την παρατήρηση του να αιωρείται και μείναμε και πάλι σιωπηλοί. «Αν ο καθένας μας αφιέρωνε έστω και δεκαπέντε λεπτά την μέρα να κοιτά την θάλασσα και τον ουρανό και να συνειδητοποιεί το μεγαλείο του σύμπαντος, ίσως η ιστορία του ανθρώπου να γραφόταν αλλιώς, ίσως και η ιστορία αυτού του τόπου να γραφόταν αλλιώς». Δική μου η φράση, στην αρχή δίστασα να την εκφράσω μήπως και ακουγόταν αφελής αλλά μετά θυμήθηκα εκείνη την Ελληνίδα συγγραφέα που είχα συναντήσει χρόνια πριν να μου εξηγεί πως «την μάχη της ζωής την κερδίζουν οι εμπνευσμένοι». Και ποιοί είναι οι εμπνευσμένοι, την ρώτησα. «Εκείνοι που αφιερώνουν έστω και ένα τέταρτο την ημέρα να κοιτάξουν τον ουρανό και την θάλασσα επιτρέποντας στην μαγεία του σύμπαντος να τους ξεθολώσει το μάτι». Ο Α. με κοίταξε κουνώντας ελαφρά το ποτήρι του αφήνοντας τα παγάκια να παίξουν με τους ήχους των κυμμάτων. Το βλέμμα του μαρτυρούσε πώς κάτι σημαντικό ετοιμαζόταν να πει. «Ξέρεις τι έγραφε η επιγραφή έξω από την Ακαδημία του Πλάτωνα;» με ρώτησε. Όχι δεν ήξερα. Μου είπε πως ήταν μια φράση του Πλάτωνα που έλεγε «Αγεωμέτρητος μηδείς εισίτω». Και μ’αυτήν την φράση απαγόρευε την είσοδο σε κάθε «αγεωμέτρητο». Τί ακριβώς εννοούσε, ρώτησα. Με τα μάτια καρφωμένα στην Μεγάλη άρκτο και την συνειδητοποιήση πως όσο περνούσε η ώρα το σχήμα της πλησιάζε τις φυλλωσιές ενός πεύκου, πράγμα που σε έκανε να αισθάνεσαι την περιστροφή της γης, ο Α. άρχισε να μου εξηγεί. «Δεν εννοούσε ότι πρέπει να ξέρεις κανείς «γεωμετρία» νάναι δηλαδή σκυμμένος πάνω στα διάφορα σχήματα. Εννοούσε πως δεν δεχόταν να ασχοληθεί με ανθρώπους που δεν έχουν αίσθηση της γεωμετρικής αρμονίας του σύμπαντος. Δεν ήθελε να ξέρει κανένα που δεν συγκλονιζόταν από την θέαση και την σχέση του με το ορατό μέρος του σύμπαντος. Γι’αυτό τους «απαγόρευε την είσοδο» στην Ακαδημία του». Μείναμε και πάλι σιωπηλοί. «Θα την έχω πάντα κατα νού, αυτή την φράση» είπα μετά από λίγα λεπτά και εκείνο που πραγματικά εννοούσα ήταν πως αισθανόμουν ευγνώμων γιατί μόλις είχα κερδίσει μια ουσιαστική συνειδητοποίηση. Πώς αν δεν επιζητά κανείς την επαφή του με την γεωμετρική αρμονία του σύμπαντος τότε δεν θα μπορέσει ποτέ να απεγκλωβίσει την σκέψη και την ύπαρξη του από τα περιορισμένα τετραγωνικά του σχήματος που ο ίδιος νομίζει για ζωή. Και παρεμένωντας εγκλωβισμένος σ’αυτό το περιορισμένο σχήμα τότε δεν θα μάθει ποτέ πως να εναρμονίζεται με αυτό που πραγματικά είναι η μαγεία της ζωής.

 

 

 

 

 

Back to top