Την Μελίτα την γνώρισα διαδικτυακά. Και διαδικτυακά συνδεθήκαμε σαν φιλενάδες που τις χωρίζει μόνο η απόσταση. Δηλαδή μιλήσαμε πολλές φορές, συνεργαστήκαμε άλλες τόσες, αλλά ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο. Πάντα μέσω ίμειλ ή σκάιπ ή μηνύματα στο φέιςμπουκ αλλά πάντα από καρδιάς και στην ουσία. Μ’αρέσει η γραφή της, μ’αρέσει και το site που έχει δημιουργήσει μαζί με τον Νίκο Πατρελάκη, (το www.doctv.gr) από τα πιο μπιτάτα, ελληνικά site, που δεν αναμασούν ειδήσεις αλλά έχουνε κάτι να προτείνουν σαν άποψη και δείγμα γραφής.
Πριν μέρες έγραψε μια στήλη που είχα τίτλο «Φαντάσματα». Είχε καιρό να γράψει, απορούσα που δεν έγραφε, απορούσα και πως την έβγαζε όλο αυτό το καιρό με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και τα βλέπω δυστυχώς νάρχονται ολοταχώς και δω στην γειτονιά μας. Τι κάνεις Μελίτα, αποφάσισα να την ρωτήσω κάποια στιγμή, μέσα από τον συνηθισμένο μας τρόπο, δηλαδή με ένα γραπτό μήνυμα στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο. Έκανε μέρες να μου απαντήσει. Και δύο βράδια πριν είδα να αναμοσβήνει στον υπολογιστή μου η ένδειξη πως βρισκότανε on line. Και κάπως έτσι, λοιπόν, αργά τη νύχτα, εκείνη στην Αθήνα, εγώ στην Λευκωσία, αρχίσαμε να μιλάμε για τα φαντάσματα, τα δικά της και του...κόσμου.
Γιατί δεν γράφεις τελευταία; την ρώτησα. “Γιατί κουράστηκα να γράφω τα αυτονόητα. Γιατί δεν κατανοώ την πραγματικότητα. Γιατί δεν αναπνέω αυτό τον κόσμο πια” απάντησε.
Γιατί δεν αναπνέεις σ’αυτό το κόσμο πια; Όπως στα δύσκολα ο άνθρωπος δείχνει το χαρακτήρα του και τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένος έτσι γίνεται και με την κοινωνία. Στη δυσκολία αποκαλύπτεται η ασχήμια και το ελλάττωμα. Η κουλτούρα του μίσους σκεπάζει τα πάντα κι όσο υπάρχει αυτή η πολεμική στην κοινωνία εγώ αδυνατώ να εστιάσω αλλού. Δύσπνοια και παράλογο. Πρέπει να μην μπορούμε να αναπνέουμε όσο υπάρχει "αυτό" ανάμεσά μας.
Γιατί δεν κοιταζεστε στα μάτια μ’αυτούς που αγαπάτε; Ο καθένας είναι πολύ απασχολημένος από το μέσα και το έξω του, αυτό εννοώ. Μόνιμη κατάσταση ενδοσκόπησης και εσωστρέφειας. Είναι χρήσιμο, δεν είναι κακό.
Γιατί αδυνατείτε να μαζέψετε τις σκόρπιες σας σκέψεις και να τις συνθέσετε σε μια διαυγή προοπτική; Ότι και να αποφασίσεις αναιρείται την επόμενη στιγμή. Οι ζωές μας, τα όνειρά, η καθημερινότητα, ο κόσμος γύρω μας... Βρισκόμαστε σε ένα παρατεταμένο μετέωρο σημείο της ιστορίας, οπου παλατζάρουμε μπρος-πίσω -μια τραμπάλα με σασπένς. Δεν έχουμε συν-αποφασίσει ακόμα ως κοινωνία αν θα αφεθούμε να πέσουμε και να εξαφανιστούμε ή αν αξίζει τελικά να πιαστούμε χέρι -χέρι και να πηδήξουμε μπροστά, στο μέλλον. Το μέλλον φαντάζει σαν ένα απήθμενο, σκοτεινό κενό αλλά είναι το μόνο που έχουμε. Πίσω δεν υπάρχει τίποτα, μόνο καμμένη γη και καμμένες ιδέες.
Γιατί είστε κεί αλλά δεν κατοικείτε εκεί; Βαρεθήκαμε να μιλάμε για τα αυτονόητα, να μην καταλαβαίνουμε τον κόσμο και να πενθούμε. Είμαστε παρόντες σ' ένα κόσμο όπου δεν υπάρχουμε.
Γιατί μιλάτε ο ένας στον άλλο από μέσα σας; Από τη μια μας έχουν χωρίσει βίαια οι καταστάσεις, μας έχουν σκορπίσει στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Από την άλλη θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας είναι το μυαλό μας και η χώρα μας το δωμάτιο μας. Χρειάζεται να ανασυγκροτηθούμε εκ των έσω και να αποφασίσουμε (πρώτα μόνοι μας κι επειτα όλοι μαζί) αν θα γεννήσουμε κάτι καινούργιο ή αν θα συνεχίσουμε να είμαστε φαντάσματα της ζωής που περιφέρονται σε χαλάσματα.
