Ήτανε ένα σχεδόν χρόνο πριν. Καθόμαστε απέναντι-απέναντι στο σαλόνι μου και τρώγαμε μπισκότα. Θα αρχίσουμε καμία φορά αυτή την συνέντευξη, του θύμωνα και κείνος κωλισιεργούσε. Μου έδειχνε στο iphone τις φωτογραφίες του μικρού κοριτσιού του και μου έλεγε πως ήτανε χαρούμενος γιατί είχε βρει πια ένα καινούργιο τρόπο ζωής. Του είχαν συμβεί ( μερικά χρόνια πριν), πολλά τραγικά, συσσωρευμένα, που δεν ήθελε να τα συζητήσουμε ξανά. Προτιμούσε να μου υπογραμμίζει πως εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του φάρο αισιοδοξίας και πως στην κατάσταση πια που βρίσκεται η χώρα, εκείνο που οφείλει να κάνει είναι να αποτελεί το αλεξικέραυνο του πανικού. Δεν είχα υποψιαστεί (όπως και όλοι μας από ό,τι φάνηκε) πως ένα χρόνο μετά θα βρισκόμασταν και μεις σε μια θέση που θα μας χρειάζονταν τα αλεξικέραυνα πανικού. Και ίσως γι’αυτό τώρα επαναφέρω ένα απόσπασμα από την συνέντευξη που μου είχε δώσει τότε ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης. Γιατί είναι πια ένα καλό σημείο αναφοράς για μας που τώρα μπαίνουμε στα δύσκολα...Αλλά και ένα παράδειγμα για όσους έχουν ένα δημόσιο λόγο...
Εξακολουθείς να είσαι αισιόδοξος; Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο κόσμος είναι ένας όμορφος κήπος. Η ζωή και το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε, όποιο κι’αν είναι αυτό, είναι ένας όμορφος κήπος. Από την άλλη μεριά η ζωή, και αυτό το καταλαβαίνεις πολύ καλά μεγαλώνοντας, δεν σου χρωστάει τίποτα. Θέλω να πω ότι άμα σου συμβούνε εσένα φρικτά ή φοβερά πράγματα δεν θα χαθεί η ισορροπία του σύμπαντος. Καταλαβαίνεις λοιπόν την ασημαντότητα σου.
Είμαστε ασήμαντοι και ταυτόχρονοι σημαντικοί…Ακριβώς. Όπως λεει και ο σοφός στίχος του Ελύτη «Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας». Είμαστε ταυτόχρονα ελάχιστοι και μέγιστοι. Και αυτά αν θες τα λέω και σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται οι άνθρωποι την οικονομική κρίση. Βλέπεις ότι έχουνε πάθει ένα τεράστιο πανικό και αντιδρούν τελείως σπασμωδικά.
Δεν είναι δικαιολογημένος αυτός ο τεράστιος πανικός; Είναι απόλυτα δικαιολογημένος αλλά από την άλλη είναι καλό να ακούγονται και μερικές φωνές που να λένε ότι δεν χάθηκε ο κόσμος. Δηλαδή δεν μπορεί ένας νέος άνθρωπος υγιής, οποιοδήποτε και αν είναι το οικονομικό πλήγμα που έχει δεχτεί, να λέει ότι καταστράφηκε η ζωή του, ότι του κλέψαν τα όνειρα του και ότι δεν έχει τίποτα πια να περιμένει. Εφόσον είσαι υγιής και λειτουργεί το κεφάλι και τα χέρια σου οφείλεις να καταβάλεις προσπάθεια και να μην μεμψιμοιρείς και να μην διοχετεύεις όλη σου την ενέργεια σε ένα κυνήγι μαγισσών. Το να ψάχνεις να βρεις ποιος έφταιξε για να τον τιμωρήσεις είναι τελείως αντιπαραγωγικό.
Αυτή είναι η κατάσταση; Ναι. Αναζητούμε τους ενόχους. Βεβαίως και υπάρχουν ενόχοι και φέρουν πολύ μεγάλο μερίδιο για το χάλι που φτάσαμε και οι οποίοι εν πολλοίς εξακολουθούν να διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα…Αλλά άμα αρχίζουμε να αναζητούμε ενόχους πρώτον θα χάσουμε άλλα δέκα χρόνια από την ζωή μας και δεύτερον είναι σαν να αρχίζεις και ξηλώνεις ένα πουλόβερ και δεν ξέρεις που θα σταματήσεις.
Είναι δύσκολο νάχει κανείς καθαρό μυαλό για τέτοιους απολογισμούς όταν δεν θα μπορεί να βγάλει το μήνα. Μα συμφωνώ. Εμένα δεν με εξοργίζει ο κόσμος. Με εξοργίζουνε όλοι αυτοί που λένε ψέματα στον κόσμο. Γι’αυτό και προσπαθώ να βοηθάω στο μέτρο των δυνάμεων μου, όντας ένας φάρος αισιοδοξίας. Προσπαθώ να είμαι λίγο το αλεξικέραυνο του πανικού και αυτό πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε όλοι όσοι έχουμε δημόσιο λόγο. Να λειτουργούμε ως κολώνες, έχουμε ηθική υποχρέωση να ανυψώσουμε το φρόνημα και όχι να προσπαθούμε να καρπωθούμε από την κρίση και τον πανικό πλειοδοτώντας την κρίση και το πανικό.
