Είναι ένας τοίχος ακριβώς απέναντι από το παράθυρο μου. Ένας τοίχος φτιαγμένος από κόκκινο τούβλο και ευτυχώς που είναι έτσι φτιαγμένος γιατί το κόκκινο του αναιρεί τον όγκο και μου επιτρέπει να τον μεταμορφώνω με το μυαλό μου σε ένα ζωγραφισμένο χαρτί που μου χρωματίζει θέα και βλέμμα και σκέψη. Ο τοίχος δεν καλύπτει όλο το παράθυρο, σταματάει μέχρι ενός σημείου, από κει και πέρα υπάρχει μια ακάλυπτη λωρίδα, στην οποία χωράει ένα μεγάλο δέντρο χωρίς φύλλα και λίγος ουρανός που σήμερα είναι και πάλι γκρίζος. Λίγο κόκκινο, λίγο πράσινο και μια λωρίδα από γκρίζο είναι ό,τι κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου. Τα βράδια βέβαια το σκηνικό αλλάζει. Όλα γίνονται μαύρα και τοίχος και δέντρο και το κομμάτι ουρανού, εκτός κι’αν το φεγγάρι μου κάνει την χάρη να διαλύσει το γκρίζο σύννεφο και να φωτίσει σαν ιδιωτική προβολή, το σκηνικό μου.
«Πρέπει να παίρνεις βιταμίνη D”, μου είπε η πωλήτρια στο κατάστημα βιολογικών προιόντων που είναι κάτω από το διαμέρισμα όπου μένω. Απόρησα πως διέκρινε ότι είχα αυτή την έλλειψη, μα αμέσως μετά μου εξήγησε πως όταν ζεις σε μέρη χωρίς ήλιο, επιβάλλεται να παίρνεις την συγκεκριμένη βιταμίνη. Μου φάνηκε σουρεαλιστικός ο διάλογος, αγόρασα ωστόσο το κουτί με τις βιταμίνες D, υποθέτω πως φοβήθηκα μην τυχόν λιγοστέψει το φως που μάζευα χρόνια, γυρνώντας σε μέρη όπου ο ήλιος ήτανε αποφασισμένος να φανερώσει ακόμα και κείνα που ήθελαν να μείνουν στην σκιά.
Και ύστερα πήρα το τρένο και κατέβηκα μέχρι τον ποταμό, η αγαπημένη μου βόλτα, να περπατώ δίπλα από τον ποταμό και να κοιτώ τους γλάρους στις χαμηλές τους πτήσεις. Κάθισα σε ένα παγκάκι, όπου πάνω είχε κάποιος γράψει με μαρκαδόρο πως «ο καθένας δικαιούται λίγο χρόνο για να σκεφτεί». Δεν είχα δει την επιγραφή, την είδα μόλις πήρα ένα χαρτομάντηλο για να σκουπίσω τις σταγόνες που έμειναν από την πρωινή βροχή. Και τότε μου φάνηκε περίεργο που στο παγκάκι που διάλεξα υπήρχε αυτή η μικρή φράση. Ένιωσα λες και κάποιος αόρατος άγγελος με έπαιρνε και πάλι από το χέρι για να μου θυμίζει πως υπάρχει μια άλλη ζωή μέσα σε αυτήν και ένα άλλο φεγγάρι πλάι σε κείνο που βλέπουμε, μόνο που για να το δεί κανείς δεν αρκεί να κοιτάξει τον ουρανό. Χρειάζεται και κάτι περισσότερο...Στάματησα αμέσως την σκέψη «μάλλον φταίει η βιταμίνη D και ο Μουρακάμι που το μυαλό μου μπαίνει σε ανεξήγητα μονοπάτια», είπα και κάθισα στο παγκάκι.
Ένα ζευγάρι σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου, ακούμπησε τα χέρια του στο σιδερενιο κιγκλίδωμα και κοίταξε τους γλάρους. Παραδίπλα ένας ηλικιωμένος κύριος με μάλλινο καπέλο έκανε την ίδια κίνηση. «Τί να σκέφτεται κάποιος όταν κοιτάει τους γλάρους;» διερωτήθηκα, παρατηρώντας τον ηλικιωμένο κύριο και το ζευγάρι και κείνη την ώρα αισθάνθηκα πως μαζί με τα πουλιά, άνοιγαν φτερά και οι ευχές των ανθρώπων, τις οποίες μάζευαν μικροί αγγέλοι για να τις ταξιδέψουν μέχρι τον κόσμο των δύο φεγγαριών.
«Ίσως μια καλή ιδέα είναι να μείνω εδώ μέχρι να βραδιάσει» σκέφτηκα παρότι έκανε κρύο και τα χέρια μου ήταν κλεισμένα μέσα σε μάλλινα γάντια. Ίσως απόψε που λένε πως ο κόσμος θα καταστραφεί (εκείνη ήτανε η μέρα που γυρνούσα στα ποτάμια) ίσως να καταφέρω να δω το δεύτερο φεγγάρι. Εκείνο το φεγγάρι που είναι πιο μικρό και υπάρχει ακριβώς πλάι από το άλλο, αλλά δεν αρκεί να κοιτάξεις τον ουρανό για να το εντοπίσεις. Χρειάζεται κάτι περισσότερο... Χρειάζεται κάποιον να αγαπάς και κάποιος να σε αγαπά. Να σε αγαπά τόσο ώστε πιστεύει πως υπάρχει ένας κόσμος με δύο φεγγάρια που ζούνε πλάι-πλάι...
