Το τυχερό μου αστέρι

Περπατώ στην Πατριάρχου Γρηγορίου μαζί με ένα-δύο σύννεφα στον ουρανό και μια δόση χειμωνιάτικης ψύχρας στον άερα. Πηγαίνω προς Λήδρας, θέλω να πάρω κάποια τελευταία δώρα που νάχουνε όμως χρησιμότητα ενθυμίου, όχι εφήμερης ανάγκης, με πειράζει πια που η γιορτή υποβιβάζεται σε καταναλωτική μανία. Περνώ το τέμενος της Εμερκές και μπροστά μου εμφανίζεται ένας πιτσιρικάς, γύρω στα 17, φοράει κοντομάνικο μακό, αυτός δεν νιώθει την χειμωνιάτικη ψύχρα, ίσως τον ζεσταίνουνε τα τατουάζ πούχει στα μπράτσα, σκέφτομαι και χαμογελώ μόνη μου. Οι παλάμες του είναι κρυμμένες στις τζέπες του παντελονιού, τα μαλλιά του αχτένιστα και τα χείλη του σφυρίζουνε δυνατά “Το τυχερό μου αστέρι”. Κοίτα να δεις, λέω από μέσα μου, που ο Παπακαλιάτης κατάφερε να ρίξει στα στόματα των πιτσιρικάδων σταγόνες από την ποιητική ευαισθησία του Κωσταντίνου Βήτα, σαν γιατρευτικό σιρόπι που καθαρίζει τα φλέγματα. Τον προσπερνώ και σιγομουρμουρίζω και γω ασυναίσθητα τους στίχους του τραγουδιού, διασταυρώνω το δρόμο και φτάνω στην οδό Γκιούλιπ που της σβήστηκε το κάπα από την ταμπέλα και έγινε Γιούλιπ. Εκεί μια πυκνή βουκαμβίλια με στέλνει στο Θησείο, χρόνια πριν, σε απευθείας σύνδεση με το καλοκαιριάτικο απόγευμα που συναντήθηκαμε με τον Βήτα, έτσι μέχρι να φτάσω στην Λήδρας ανασκαλεύω στο μυαλό μου κουβέντες από κείνη την συνάντηση. Θυμάμαι που κάποια στιγμή μου είπε πως “η ζωή είναι μια μαθητεία, ο άνθρωπος μαθητεύει από αυτά που του δίνονται και από κείνα που του έρχονται, γι’αυτό και πρέπει να αφηνόμαστε σε ό,τι μας έρχεται, για να μάθουμε κάτι”, το είπε μάλιστα χαμηλόφωνα, έτσι μιλούσε, χαμηλόφωνα, σαν παρατεταμένος ψίθυρος. Κι’αυτό τί προυποθέτει με θυμάμαι να τον ρωτώ, “να εμβαθύνουμε στο πνευματικό μας κομμάτι” η απάντηση του, “η κρίση που διανύουμε είναι επειδή το πνεύμα θέλει να αφυπνιστεί, έχει ανάγκη ο άνθρωπος το πνευματικό του κομμάτι για να ισορροπεί και αν δεν αποδεχτεί αυτή την αλήθεια τότε θα είναι πολύ σκληρή η ζωή για κείνον” είπε και φύσηξε μπόλικο καπνό. Γιατί δεν την αποδεχόμαστε, είχα απορήσει, “γιατί το σύστημα είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρείται ο άνθρωπος φοβισμένος και εξαρτημένος, με υλικές δεσμεύσεις”, η εξήγηση του. "Όλα σήμερα είναι στηριγμένα σε μια ανισότητα και όλοι έχουμε συμβάλει σ’αυτό, εκτός από τα παιδιά κανείς άλλος δεν είναι αθώος”. Και η προτροπή του: “Οφείλουμε να πάμε πιο βαθειά και να επικοινωνήσουμε ο ένας με τον άλλο μέσα από την καλοσύνη, το σεβασμό, την δεκτικότητα” είπε στον επίλογο και έφυγε σκυφτός μέσα στην ζέστη. Επανέρχομαι στο παρόν, δέκα περίπου χρόνια μετά και το τώρα μοιάζει χειρότερο, διερωτώμαι τί μας απομένει,  ίσως να αρχίσουμε να συγχωράμε ο ένας τον άλλο, αυτό μας απομένει, σκέφτομαι και είμαι ήδη στην επιστροφή προς το σπίτι. Περνώ έξω από το ζαχαροπλαστείο “Μέλισσα”, μυρίζομαι τα φρεσκοψημένα μπισκότα και στρίβω στο στενό που με βγάζει στην ταβέρνα του Ζανέττου. Εκεί προς έκπληξη μου με περιμένει ο Κώστας Μόντης ζωγραφισμένος σε ένα τοίχο και κάτω από την ζωγραφιά ένα δικό του ποίημα: “Περιέργο πράγμα η καρδιά. Όσο την σπαταλάς τόσο περισσότερη έχεις”. Αυτή είναι τελικά η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα του ανθρώπου, λέω από μέσα μου και νιώθω επιτακτική την ανάγκη να μοιράσω το στίχο του απόψε στο οικογενειακό μας τραπέζι, σαν μαγική βασιλόπιττα που στο κάθε της κομμάτι κρύβεται θησαυρός. Και μόλις σιγουρευτώ πως ο καθένας έχει πάρει το δικό του κομμάτι, θα τους αγκαλιάσω όλους σφικτά, έναν-έναν, την μάνα μου, το σύντροφο μου, τα αδέλφια μου, τους θείους και τα ανίψια μου. Και ύστερα θα σηκώσω ψηλά το γεμάτο κόκκινο κρασί ποτήρι μου για να επαναλάβω πολλές φορές και δυνατά “στην υγειά μας”. Γιατί εμένα αυτό ήρθε να μου μάθει ο χρόνος που φεύγει, ολόκληρος ήτανε μια σπουδή και η δική μου μαθητεία μια ασθένεια σοβαρή που τώρα, δόξα το θεώ, πέρασε, αυτή ήτανε το τυχερό μου αστέρι, αυτή η δοκιμασία που το αποτύπωμα της με φέρνει κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στην αλήθεια και σε όλα τα αληθινά. Και κυρίως σε κείνο που είπε ο Αλμπέρ Καμύ: Πώς κάθε λεπτό ζωής φέρνει μέσα του την αξία του θαύματος και το πρόσωπο της αιώνιας νιότης.