Μέρες ευπάθειας 2

Ξεσπά. Ένας νοσηλευτής ξεσπά. Καθίστε επιτέλους στα σπίτια σας. Ξεσπά. Να τελειώνει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Τελειώνει ποτέ το μαρτύριο; Θα τελειώσουν ποτέ τα μαρτύρια; Είσαι τυχερή, μου λέει η φίλη μου. Τουλάχιστον ξέμεινες εκεί. Στο χωριό. Βλέπεις θάλασσα. Βγαίνεις στον κήπο. Ναί. Είμαι τυχερή σκέφτομαι. Bλέπω θάλασσα. Βγαίνω στον κήπο. Και κάθε μέρα ο κήπος και η θάλασσα μου προσθέτουν ένα σωρό ερωτήματα αναπάντητα. Τελειώνει ποτέ το μαρτύριο; Ο νοσηλευτής ξεσπά. Και η θάλασσα σήμερα είναι θυμωμένη. Έχει μέσα της ένα αινιγματικό θυμό. Μου βάζει κι’ άλλα αναπάντητα ερωτηματικά. Τελειώνει ποτέ το μαρτύριο; Πώς τελειώνει; Πάντα ήμασταν αιχμάλωτοι του ανεξήγητου. Δεν το δεχτήκαμε. Δεν το αποδεχτήκαμε. Και τα ρόδα ετοιμάζονται να ανθίσουν. Προχθές πότισα. Και αντιπροχθές. Και σήμερα σκέφτομαι πως θα ήταν μια καλή ιδέα να ποτίσω. Σήμερα όμως φοβάμαι να πλησιάσω τα ρόδα. Μήπως και τώρα που είναι έτοιμα να ανοίξουν τα μπουμπούκια τους για να μου φανερώσουν την αρμονία του ανεξήγητου, τρυπηθώ ακόμα παραπάνω από την δική μας δυσαρμονία. Ίσως όταν σταματήσουμε να φοβόμαστε- θα σταματήσουμε άραγε να φοβόμαστε, αυτό θα μείνει τελικά, να φοβόμαστε ακόμα και ένα ρόδο την ώρα που ανοίγει τα πέταλά του, δεν ξέρω, ποιός ξέρει- άν όμως σταματήσουμε να φοβόμαστε, ίσως θα πρέπει να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε. Να κάνουμε αυτή την προσπάθεια. Να θυμηθούμε. Κι’ ας είναι η θάλασσα θυμωμένη. Ή ακόμα και όταν ηρεμήσει. Εμείς θα ήταν καλό να συνεχίσουμε την προσπάθεια. Να μην παρασυρθούμε από την περιορισμό του φόβου. Να μην ξεχαστούμε μέσα στο μέτρημα των αριθμών. Να μην εγκλωβιστούμε στο υπαρκτό κόσμο που εξηγιέται μόνο με αριθμόυς. Που έμαθε να μιλά μόνο με αριθμούς. Που έμαθε να λογαριάζεται μόνο με αριθμούς. Να μείνουμε συγκεντρωμένοι στην προσπάθεια. Να θυμηθούμε. Αυτή θα πρέπει να είναι ίσως η προσπάθεια. Να θυμηθούμε. Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Πότε έγινε αυτό; Πότε ο μοναδικός υπαρκτός κόσμος έγινε αυτός που περιγράφουν οι ειδήσεις; Πότε ο μοναδικός υπαρκτός κόσμος είναι μόνοι αριθμοί; Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Να μας φοβίζει ακόμα και ένα ρόδο επειδή μας ραντίζει με ένα σωρό αναπάντητα ερωτηματικά. Πάντα ήταν αναπάντητα τα ερωτηματικά, πάντα αναπάντητα θα μείνουν, εμείς όμως τα προσπερνούσαμε σαν απαντημένα. Ή κι’αν δεν τα προσπερνούσαμε τα κόβαμε στην μέση ένα-ένα και τα βάζαμε σε ένα βάζο με μπόλικο νερό. Κι’ύστερα τοποθετούσαμε το βάζο στο μέσο του τραπεζιού, πάνω από ένα λευκό τραπεζομάντηλο που στις άκρες του είχε ρόδα κεντημένα, και σ’αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, σ’αυτές τις αδιόρατες λεπτομέρειες, εμείς εναποθέταμε το συνταίριασμα όλων των απαντήσεων που ψάχναμε ή που νομίζαμε πως τις είχαμε βρει ή που πλανευτήκαμε πως δεν είχε καν σημασία να τις βρούμε γιατί δεν αντιστοιχούσαν σε αριθμούς, γιατί έτσι μάθαμε, μέχρι που χάσαμε σταδιακά και χωρίς κανένα ξέσπασμα την γεύση του ροδόνερου. Είσαι τυχερή μου λέει η φίλη. Που τουλάχιστον ξέμεινες εκεί. Όταν κοιτάς την θάλασσα δεν είναι περιορισμός. Δεν μπορεί να σε περιορίζει το άπειρο. Αρκεί να κοιτάς το άπειρο. Έτσι λέει η φίλη μου. Και γω δεν ξέρω. Δεν ξέρω πια αν αρκεί να το κοιτάς. Χρειάζεται υποψιάζομαι κάτι περισσότερο. Να λογαριάζεσαι μαζί του. Να λογαριάζεσαι με το άπειρο. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Όπως βουρτσίζεις τα δόντια σου. Ή όπως ρίχνεις νερό στο πρόσωπο σου. Κάθε πρωί. Να ρίχνεις και μια ματιά στο άπειρο. Μια κλεφτή έστω ματιά. Για να βρεις την θέση σου. Την θέση σου στο πέρασμα των αιώνων. Όχι στο πριν. Όχι στο μετά. Στο πέρασμα των αιώνων. Στην σοφία των αιώνων. Ο νοσηλευτής ξεσπά. Καθίστε επιτέλους στα σπίτια σας. Ξεσπά. Αυτός δεν ξέρει πια τί να πρωτοπρολάβει. Και αν θα προλάβει. Κι’αν πρόλαβε τελικά όσα ήθελε να προλάβει. Δεν ξέρω άν προλαβαίνει καν να κλάψει. Να κλέψει λίγο χρόνο για να κλάψει. Ίσως άν προλαβαίναμε να κλάψουμε, κάποιες μέρες πριν, κάποιες βδομάδες πριν, τότε που η ζωή μας ήταν αλλιώς, τότε που πιστεύαμε ότι μπορεί η ζωή μας να είναι αλλιώς, αλλιώς και ξέχωρη από μια θάλασσα θυμωμένη, ίσως άν κλαίγαμε περισσότερο την ώρα που εκείνη θύμωνε ή την ώρα που κόβαμε ένα ρόδο για να το βάλουμε στο βάζο, και μαζί του κόβαμε στην μέση ένα-ένα τα αναπάντητα ερωτηματικά με την βεβαιότητα ότι τα είχαμε απαντημένα, ίσως άν κλαίγαμε λίγο περισσότερο, έστω και κλεφτά, ίσως να βρίσκαμε κάπου μια σωτηρία. Να υπήρχε κάπου μέσα μας η έννοια της σωτηρίας. Όχι της επιβίωσης. Της σωτηρίας. Η θάλασσα όμως σήμερα είναι πολύ θυμωμένη. Και στο κινητό μου φτάνουν δεκάδες μηνύματα για να προσέχω. Ίσως πρέπει να προσέχω την θάλασσα που σήμερα είναι θυμωμένη. Ίσως αν τη πρόσεχα και πριν, άν της έδινα λίγη περισσότερη σημασία τις μέρες που θύμωνε, ίσως να είχα λίγο περισσότερο χρόνο να κλάψω και ίσως να υπήρχε ένα λιγότερο αναπάντητο ερωτηματικό. Μια εξήγηση λιγότερη. Μια εξίσωση λιγότερη. Ο νοσηλευτής σήμερα ξέσπασε. Έβγαλε την μάσκα προστασίας και έκλαψε. Ίσως όταν τελειώσει ο φόβος, άν κάποτε τελειώσει ο φόβος, πρέπει να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε. Πρέπει να κάνουμε αυτή την προσπάθεια. Να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε την εποχή που ξεσπούσαμε. Πότε ήταν αυτή η εποχή που ξεσπούσαμε. Και μετά γιατί σταματήσαμε να ξεσπούμε. Να κάνουμε αυτή την προσπάθεια. Πρέπει όμως πρώτα να περάσει ο φόβος. Οφείλουμε να τον κάνουμε να περάσει. Για να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Και ξεχάσαμε κομμένο το ρόδο μέσα στο βάζο. Χωρίς νερό. Μας έγνοιαξε περισσότερο το βάζο. Και η θέση του στο τραπέζι της κουζίνας. Και ύστερα μας ενόχλησε και η θέση του στο τραπέζι της κουζίνας. Και το πήραμε μέσα στο σαλόνι. Και ύστερα αγοράσαμε άλλο. Καινούργιο βάζο. Και δεν βαριέσαι, αγοράσαμε και ψεύτικα ρόδα. Που τα πουλάνε φτηνά. Που μας βολεύουν στους αριθμούς. Και στις εξισώσεις. Και φαίνονται αληθινά. Όμοια με τα αληθινά. Αρκεστήκαμε στα παρόμοια με τα αληθινά. Και έτσι νομίσαμε πώς γλιτώσαμε. Από τις μυρουδιές και τα αναπάντητα ερωτηματικά. Προτίμήσαμε τις διαφημίσεις με τα βάζα και τις διαφημιζόμενες απαντήσεις. Και τα ψεύτικα ρόδα. Και τις εξηγήσεις, τις σύντομες εξηγήσεις, τις πολύ σύντομες εξηγήσεις που χωρούν στις εξισώσεις, αρκεί να χωρούν στις εξισώσεις, αρκεί να αντιστοιχούν σε αριθμούς για να απομακρύνουν το ανεξήγητο. Και όλη αυτή την διαδρομή από τα αληθινά ρόδα μέχρι τα ψεύτικα την διανύσαμε χωρίς κανένα ξέσπασμα. Κανένα κλάμα. Ο νοσηλευτής σήμερα ξεσπά. Καθίστε σπίτια σας. Να τελειώνει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Τελειώνει αυτό το μαρτύριο; Μπορεί να τελειώσει ποτέ το μαρτύριο όταν προσπερνάς μια θάλασσα θυμωμένη και ένα ρόδο που στα πέταλα του κρύβει ένα σωρό αναπάντητα ερωτηματικά;​​​​​​​