Συναντηθήκαμε στο πάρκο Αθαλάσσας γύρω στις 8.30 το πρωί. «Δεν είναι πανέμορφα εδώ;» με ρώτησε πριν καν προλάβουμε να πούμε καλήμερα. «Ένας μικρός παράδεισος μέσα στην πόλη» μου είπε και συμπλήρωσε πως «αν ο καθένας μας περνούσε λίγο χρόνο σ’αυτή την ηρεμία, ίσως η καθημερινότητα μας να ήταν αλλιώς». Τον κοίταξα και χαμογέλασα. Χωρίς να το επιδιώξει μούχει θυμίσει μια συνέντευξη της Ελληνίδας συγγραφέα Ιωάννας Καρυστιάνη, μερικά χρονια πριν, όπου μου είχε πει πως «αν εξασφαλίσει ο καθένας ένα τέταρτο την ημέρα να σκέφτεται μόνος του, κάπου κοντά στην φύση, αυτά που συμβαίνουν, θα ξεθολώσει το μάτι και θα κοιτάξει την ζωή του αλλιώς». Για τον Κώστα Πατίνιο αυτή ακριβώς η ανάγκη είναι που τον κάνει να τρέχει. «Το τρέξιμο είναι η επανάσταση της ψυχής που ξεκινά από τα πόδια», γράφει σε ένα από τα ποιήματα που. Από μικρός έτρεχε. Για κείνον το τρέξιμο ήταν το όχημα του για να κυνηγήσει τα όνειρα του. Και δεν δίστασε να το υπερασπιστεί με πάθος διαψεύδοντας όσους τον θεωρούσαν... «γραφικό». Μέχρι σήμερα έχει διανύσει 140.000 χιλιόμετρα. Δουλεύει σαν ιδρυματικός λειτουργός του Γραφείου Ευημερίας. Όταν δεν τρέχει, γράφει ποίηση και μικρά διηγήματα που έχουν να κάνουν με αλήθειες της ζωής τις οποίες ανακάλυψε τρέχοντας.
σκηνοθεσία: Χριστόφορος Ροδίτης
