Έχουμε χάσει κάθε μέτρο αξιοπρέπειας και κυρίως σεβασμού στον ανθρώπινο πόνο. Κι’αυτό αποδεικνύεται καθημερινά μέσα από τα σόσιαλ μήντια και τις διάφορες ιστοσελίδες οι οποίες κυκλοφορούν τις θλιβερές ειδήσεις με μια εξοργιστικά αβάσταχτη ελαφρότητα. Ο πρόσφατος θάνατος δύο νεαρών παιδιών που έχασαν την ζωή τους στην άσφαλτο ήταν το απόκορύφωμα αυτού του «κανιβαλισμού» στον οποίο επιδίδονται κάποιοι που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι αλλά και πολλοί άλλοι οι οποίοι βρίσκουν χώρο έκφρασης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ήδη η Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία υπογραμμίζεται η επιπολαιότητα, ο μη επαγγελματισμός και ο αντιδεοντολογικός τρόπος που αντιμετωπίζονται αυτά τα τραγικά συμβάντα. Στην ίδια ανακοίνωση η Επιτροπή ανάφερε πως οι σχετικές αναρτήσεις και ειδήσεις οι οποίες έβριθαν μάλιστα ανακριβειών κυκλοφόρησαν προτούν καν οι συγγενείς των δύο θυμάτων ειδοποιηθούν. Κι’αυτό δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να προβληματίσει μόνο το δημοσιογραφικό κόσμο αλλά τον καθένα από μας οι οποίοι σπεύδουμε να κάνουμε λάικ ή σέαρ ή να αναρτήσουμε σχόλια συνοδευόμενα με φατσούλες που δακρύζουν στις εν λόγω ειδήσεις, οι οποίες βέβαια ουδέποτε περιορίζονται μόνο στην κάλυψη του γεγονότος αλλά «διανθίζονται» με όλες τις λεπτομέρειες και το φωτογραφικό υλικό που αφορά στην ζωή των θυμάτων. Με αποτέλεσμα ένας θάνατος να μετατρέπεται από ένα τραγικό γεγονός σε ένα διαδικτυακό σίριαλ στο οποίο καθημερινά προβάλλονται καινούργιες «εξελίξεις» προκειμένου να συντηρείται ο κανιβαλισμός μας και να ικανοποιείται η νοσηρή περιέργεια μας η οποία έχει σαν περιτύλιγμα την δήθεν θλίψη και συμπόνοια μας αλλά επί της ουσίας εκπορεύεται από την παντελή έλλειψη παιδείας και πολιτισμού που προφανώς μας διακρίνει. Με συμπτωματα εθισμού παρακολουθούμε μέσα στην οθόνη μας τον θάνατο δύο νέων παιδιών να μετατρέπεται σε βάιραλ κουτσομπολιό ώστε να καταναλώνεται με την ίδια ευκολία που καταναλώνεται μια οποιαδήποτε κουτσομπολίστικη είδηση είτε αυτή αφορά το ότι γέννησε η τάδε τιβι περσόνα ή ότι παντρεύτηκε ο δείνα κομπάρσος. Κανένας προβληματισμός, κανένα συναίσθημα, κανενός λεπτού σιγή για τον ανθρώπινο πόνο. Κι’αντί να απαξιούμε σβήνοντας από τους διαδικτυακούς μας «τοίχους» ειδήσεις που αναπαραγάγουν την κατάντια με την οποία αντιμετωπίζουμε τον ανθρώπινο πόνο συνεχίζουμε απτόητοι τα σέαρ και τα δακρύβρεχτα λάικ αναγάγοντας την κιτρινίλα μας σε δήθεν κοινωνική ευαισθησία. Τί μας προσφέρει άραγε να μαθαίνουμε το τελευταίο μήνυμα που έγραψε ο τάδε η ο δείνα κολλητός στην νεαρή που έχασε την ζωή της; Τί προσθέτει η αλλεπάλληλη δημοσίευση φωτογραφιών των θυμάτων κλεμμένων από τις σελίδες τους στο φεισμπουκ που αφορούν προσωπικές τους στιγμές; Ποιά ακριβώς ποταπά μας ένστικα ικανοποιούμε με το να ρουφούμε τους «βαρύγδουπους» τίτλους που προτάσσουν αυτές οι ειδήσεις και οι οποίοι είναι φανερό ότι δεν επιδιώκουν να ενημερώσουν αλλά να «κανιβαλίσουν» ένα θλιβερό γεγονός; Δεν έχουμε καμία συνείδηση και καμία συναίσθηση ότι πρόκειται για κανιβαλισμό; Κι’αν δεν έχουμε αυτή την συνείδηση και συναίσθηση πότε ακριβώς την χάσαμε και γιατί; Γιατί δεν αντιδρούμε; Γιατί δεν περιθωριοποιούμε αυτές τις αναρτήσεις; Γιατί παραμένουμε αναπαυτικά καθισμένοι στις πολυθρόνες μας και παρακολουθούμε τον ανθρώπινο πόνο να μετατρέπεται σε βάιραλ κουτσομπολιό;
Η Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας στην σχετική της ανακοίνωση δήλωσε την πρόθεση της να αναλάβει πρωτοβουλία ώστε να διαμορφωθεί ένα κοινό αποδεκτό πλαίσιο που να καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα καλυπτονται εφεξής παρόμοια γεγονότα. Και εδώ ακριβώς έγκειται ο προβληματισμός της σημερινής στήλης. Γιατί χρειαζόμαστε ένα τέτοιο πλαίσιο για να εφαρμόσουμε τα αυτονόητα και να αποβάλουμε από πάνω μας τον «κανίβαλο» του ανθρώπινου πόνου; Γιατί χρειαζόμαστε υποδείξεις μέσα από κανονισμούς ώστε να σεβαστούμε τους συγγενείς αυτών των θυμάτων και το δικαίωμα τους να βιώσουν τον πόνο τους χωρίς να τον βλέπουν να αναπαράγεται στα σόσιαλ μήντια και στις κιτρινισμένες ιστοσελίδες με μοναδικό και απώτερο σκοπό την αύξηση της επισκεψιμότητας; Πού ακριβώς θάψαμε την ανθρωπιά και τον πολιτισμό μας προκειμένου να κυκλοφορούμε αμέριμνοι και αβάσταχτα αναίσθητοι αυτού του είδους της ειδήσεις;