Άνοιξα τον υπολογιστή, έριξα μια ματιά στα ειδησεογραφικά sites, διάβασα τους τίτλους της επικαιρότητας, προσπάθησα να επιλέξω ένα από αυτούς για να τον μετατρέψω σε κάποια επικοδομητική σκέψη, αλλά δεν βρήκα τίποτα που να μπορεί να νικήσει τον ήλιο και τον καθαρό ουρανό. Και έτσι έκλεισα τα εικονίδια της επικαιρότητας με πλήρη συνείδηση πως το πιο επικοδομητικό είναι να σας θυμήσω ξανά πως η ζωή δεν μπορεί νάναι αυτό. Δεν γίνεται νάναι αυτό που συμπυκνώνεται μέσα σε αγχωτικούς τίτλους οι οποίοι υπογραμμίζουν κατ’επανάληψη ένα δυσοίωνο παρόν. Δεν μπορεί νάναι αυτό που υπαγορεύει ο τρόπος σκέψης των πρωταγωνιστών της επικαιρότητας οι οποίοι διερωτώμαι άν έχουν αισθανθεί ποτέ τον ήλιο πάνω στο κεφάλι τους ή αν έχουν αφήσει τον ουρανό να καθαρίσει μέσα στο βλέμμα τους. Δεν μπορεί νάναι αυτό που φτιάχνει παραγράφους γεμάτες από τρομαχτικές λέξεις και προβλέψεις για το σήμερα και το αύριο του καθενός μας. Λέξεις που δεν έχουν κανένα άλλο στόχο παρά να συντηρήσουν τον φόβο και την ανασφάλεια και να υπαγορεύσουν πως η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λίστα στην οποία υπερτερούν τα μείον και τα πλήν. Δεν μπορεί νάναι αυτό που μας προτείνεται σαν μοναδική πραγματικότητα μέσα στην οποία καλούμαστε καθημερινά να εγκλωβιστούμε με την καθοδηγούμενη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός από αυτό τον ψυχοφθόρο εγκλωβισμό. Δεν μπορεί λοιπόν νάναι αυτό.
Τις προάλλες πήρα το αμάξι και έφυγα από την πόλη. Έκανα μια στάση στον Κάτωδρυ, ένα χωριό που είχα χρόνια να επισκεφθώ. Κατέβηκα στο καφενείο, παράγγειλα ένα σκέτο και άρχισα να περιεργάζομαι το πλήθος που μαζευόταν σταδιακά για να απολαύσει κάτω από τον αυγουστιάτικο ουρανό μουσικές και χρώματα. Οι κάτοικοι του χωριού κάναν παρέα μαζί με τα νέα παιδιά που καταφθάναν με τα αντίσκηνα τους και τα ψάθινα καπέλα τους, με τα αμάνικα μπλουζάκια και την φρεσκάδα του καλοκαιριού στις μασχάλες τους, για να συμμετέχουν στο φεστιβάλ μουσικής Φέγγαρος που διοργανώνεται τρία χρόνια τώρα και κάθε φορά υπογραμμίζει πως υπάρχει όχι μόνο ο τρόπος αλλά και ο δρόμος να ψάξεις μέσα στην καθημερινότητα σου κάτι περισσότερο από εκείνο που σου υπαγορεύει η επικαιρότητα. Και αυτό το κάτι περισσότερο ήτανε απλωμένο μέσα στην αυλή του σχολείου κάτω από χρωματιστά φωτάκια, πλάι σε μια εξέδρα γεμάτη από μουσικά όργανα και μέσα στα βλέμματα όλων εκείνων των ανθρώπων που κάθονταν στο χώμα πίνοντας μπύρες κρατώντας τις αγάπες τους από το χέρι. Ανθρώπων που μέσα στο βλέμμα τους ένιωθες τον διαχωρισμό από την σαπίλα και την μούχλα των ειδήσεων και έπαιρνες έτσι μια βαθειά ανάσα που υπάρχουν ακόμα «γλυκιές συμμορίες», οι οποίες ξέρουν να ψάχνουν και να ψάχνονται κάτω από έναστρους ουρανούς και καλοκαιρινούς ήλιους. «Έχουμε τρείς μέρες να κλείσουμε μάτι» άκουσα κάποια στιγμή ένα ηλικιωμένο να λέει σε ένα από τους μουσικούς συμπληρώνοντας αμέσως πώς «χαλάλι ο ύπνος που χάσαμε». Χαλάλι που κλείσανε τα ραδιόφωνα και έσβησαν οι ειδήσεις χαλάλι προκειμένου να θυμηθούμε πως η ζωή δεν είναι μόνο αυτό που γεμίζει τα πρωτοσέλιδα αλλά είναι και πολλά άλλα πολύ πιο ουσιαστικά και σαφώς τοποθετημένα στην λίστα με τις αξίες και όχι με τις τιμές ή τις αποτιμήσεις.
Κι’υστερα έφυγα από κει και οδήγησα μέχρι τον Πωμό. Παράγγειλα φρέσκο ψάρι σε μια ταβέρνα πλάι στην θάλασσα αφού πρώτα είδα τον ήλιο να την βάφει ολόκληρη στο κόκκινο. Έβαλα στον υπολογιστή να παίζει το Lilac Wine με τον Jeff Buckley και θυμήθηκα εκείνη την συνέντευξη όπου επέμενε πως πρέπει να ξεχωρίζουμε την ζωή από την εικονική πραγματικότητα των μήντια. Και λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι διερωτήθηκα πόση ευθύνη έχουμε τελικά όλοι εμείς των μμε που σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να γράψουμε κάτι υπενθυμητικό πως η ζωή δεν μπορεί νάναι μόνο αυτό. Αλλά κάτι σαφώς πιο ουσιαστικό.