Ακόμα και μετά από αυτό το συγκλονιστικό φονικό όπου πατέρας oπλίζει το G3 και σκοτώνει γυναίκα και κόρη και μετά αυτοκτονεί ενώ ο 14χρονος γιός του αγωνίζεται να κρατηθεί στην ζωή, εμείς βουτάμε ξανά το κεφάλι μας στην άμμο και ακολουθούμε την αγαπημένη μας μέθοδο. Εκείνη του στρουθοκάμηλου. «Ένας ψυχοπαθής θα έβρισκε τρόπο να κάνει το φονικο ακόμα κι’αν δεν είχε στα χέρια του- με τις ευλογίες του κράτους - ένα G3” υποστηρίζουμε και μ’αυτό το τόσο βολικό επιχείρημα, σηκώνουμε ξανά το χαλί για να κρύψουμε από κάτω τα σκατά μας. Και αν δεν αντιληφθούμε πως εδώ δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά για ένα ακλόνητο τεκμήριο για το πόσο ρευστά είναι πλέον τα όρια μεταξύ παράνοιας και λογικής στην σημερινή πραγματικότητα τότε έχουμε χάσει κάθε ελπίδα να ενοχληθούμε από την ίδια την βρώμα μας.
“Για όσο καιρό συνεχίζεται η ανωμαλία της κατοχής εδάφους της πατρίδας μας είμαστε υποχρεωμένοι να μεριμνούμε και να διασφαλίζουμε την αποτρεπτική δυνατότητα της ΕΦ μας” δήλωσε ο Υπουργός Άμυνας όταν τέθηκε ενώπιον του το θέμα των φυλαγμένων G3 στις ντουλάπες του καθενός που αύριο ενδέχεται να ξεπεράσει την γραμμή που χωρίζει την λογική από την τρέλλα. Προφανώς ο κύριος Υπουργός δεν έχει αντιληφθεί ούτε και έχει κατανοήσει (όπως και οι υπόλοιποι αμέριμνοι πολιτικοί μας) ότι στο σημείο που έχουμε φτάσει, είναι πολύ πιο επικύνδινη η γραμμή που χωρίζει τον καθένα πολίτη απο την παράνοια και την παραφροσύνη από ό,τι η πράσινη γραμμή. Και προφανώς ο κύριος Υπουργός όπως και οι υπόλοιποι αμέριμνοι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι για τέτοιου είδους εκτιμήσεις διότι εδώ και χρόνια η πράσινη γραμμή δεν αποτελεί μόνο το εθνικό μας πρόβλημα αλλά (κυρίως) το εθνικό μας άλλοθι. Ένα άλλοθι πάνω στο οποίο μεγαλούργησε η συνθηματολογία του “Δεν ξεχνώ” ώστε να ξεχάσουμε τί πραγματικά σημαίνει Κράτος πρόνοιας και χρηστής διοίκησης και να επιτρέψουμε έτσι, μαζί με τη νεκρή ζώνη να νεκρώσουν και όλες οι έννοιες που ορίζουν την χρηστή λειτουργία ενός Κράτους. Αποτέλεσμα: Να βγαίνει σήμερα συσσωρευμένη η βρώμα αυτού του Κράτους το οποίο εδώ και χρόνια σαπίζει κάτω από το άλλοθι της πράσινης γραμμής. Κάτω από αυτό το άλλοθι ότι αγωνιζόμαστε εναντίον του ψευδοκράτους, επιτρέψαμε την μετατροπή μας σε ένα Κράτος που ψεύδεται ασύστολως προκειμένου να συντηρεί την ψευδαίσθηση ότι μεριμνεί για τους πολίτες του. Κάτω από αυτό το άλλοθι επιτρέψαμε την δημιουργία ενός τερατουργήματος το οποίο δεν έχει κανένα υπόβαθρο κοινωνικής πρόνοιας και κανένα σοβαρό θεσμό μέριμνας. Εκείνο που πετύχαμε δηλαδή τόσα χρόνια με ένα “Δεν ξεχνώ” είναι να χτίζονται καριέρες, να πέφτουνε μίζες, να εξαπλώνεται η διαφθορά και η διαπλοκή και να πυροβολείται καθημερινά η κοινωνική συνείδηση από τα πυρά της τάχα μου εθνικής συνείδησης.
Κι’αν θεωρείτε πως όλα αυτά που περιγράφω δεν συνδέονται με το τρόπο που αντιμετωπίζουμε το συγκεκριμένο φονικό, τότε λυπούμαι να σας πληροφορήσω πως εξακολουθείτε να κοιτάτε το δέντρο και να αγνοείτε το δάσος. Διότι αν ακόμα και σήμερα που η βρώμα έχει γίνει αφόρητη το Κράτος επιμένει ότι εκείνο από το οποίο απειλούμαστε είναι η ανωμαλία της κατοχής της πατρίδας μας τότε σημαίνει πως εξακολουθεί να μην έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Εμείς ωστόσο ως πολίτες αυτού του σαπισμενου Κράτους οφείλουμε επιτέλους να αποκτήσουμε επαφή με την πραγματικότητα και να αντιληφθούμε πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι η ανωμαλία της κατοχής της πατρίδας μας αλλά η δική μας ανωμαλία, του καθενός προσωπικά, που κοιτάζουμε την πάρτι μας, που χρόνια τώρα βολευόμαστε με την ανεπάρκεια, την μετριότητα και την ανικανότητα, που χάσαμε την κοινωνική μας συνείδηση, που ανεχτήκαμε την έλλειψη κοινωνικού κράτος και που αποδεχτήκαμε ως φυσιολογική την ανωμαλία να διαχωρίζουμε την θέση και την στάση μας από την ουσία, εις ονόματι της διαχωριστικής γραμμής.