Ζήτω το κράτος πρόνοιας

Σκηνές από ένα κράτος που τάχα μου προσφέρει δημόσια υγεία.

images
Back to top

Σκηνή πρώτη

Παίρνω τηλέφωνο στο Γενικό Νοσοκομείο για να κλείσω ραντεβού για τον πατέρα μου με ένα συγκεκριμένο οφθαλμίατρο. Ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος, 80 χρονών, δικαιούχος κάρτας νοσηλείας, με πρόβλημα καταρράκτη στο ένα μάτι. Η κυρία που απαντά το τηλέφωνο με ενημερώνει  πως το ραντεβού θα είναι για τον Ιούνιο του 2016, δηλαδή σε ένα χρόνο. «Μιλάτε σοβαρά;» την ρωτώ και εκείνη αντί απαντήσεως με ρωτά κατα πόσο θέλω το ραντεβού. «Προφανώς όχι» της απαντώ και ζητώ ραντεβού με κάποιο άλλο, οποιοδήποτε οφθαλμίατρο, ελπίζοντας πως ο χρόνος αναμονής δεν θα ξεπερνά τα όρια του παράλογου. «Για όλους τους οφθαλμίατρους το ίδιο ισχύει» μου λέει η κυρία απαθέστατα. «Μα πώς είναι δυνατόν να κλείνετε ραντεβού σε ένα χρόνο για θέματα υγείας και να μου το ανακοινώνεται λες και είναι ό,τι πιο φυσιολογικό; Σε μια κανονική χώρα θα σας είχαν κλείσει μέσα για παρανοική συμπεριφορά». Καμία απάντηση.

Σκηνή δεύτερη.

Εξοργισμένη διηγούμαι την ιστορία στα social media, όχι τόσο για να μοιραστώ το δικό μου πρόβλημα, όσο για να υπογραμμίσω το πώς λειτουργεί το φοβερό μας σύστημα υγείας. Έχω πλήρη συνείδηση πως το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι παρά μια παρωνυχίδα μπροστά σε άλλα επείγοντα και πολύ πιο σοβαρά περιστατικά ανθρώπων, οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν την δυνατότητα να βρούν μια άκρη αλλά ούτε και το χρόνο να περιμένουν. Η γνωστοποίηση του περιστατικού με φέρνει αντιμέτωπη με διάφορες ιστορίες, οι οποίες επιβεβαιώνουν πως ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα υγείας μας αποδεικνύει ότι ζούμε σε ένα ψευδοκράτος Πρόνοιας. Μια διαπίστωση η οποία δεν είναι απλά απαράδεκτη αλλά και εγκληματική. Διότι τι άλλο από έγκληματικό μπορεί να είναι ένα σύστημα υγείας όταν λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να θέτει σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών του; Όταν δηλαδή θεωρείται “φυσιολογικό” να σου κλείνουν ραντεβού σε ένα χρόνο για θέμα υγείας;

Σκηνή τρίτη

Οκτώ το πρωί βρίσκομαι στα εξωτερικά ιατρεία του Γενικου Νοσοκομείου στο τμήμα Οφθαλμιάτρων. Η μικρή αίθουσα είναι γεμάτη από κόσμο, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι που περιμένουν καρτερικά να τους δει ο γιατρός. Η πόρτα μιας γιατρού είναι ανοιχτή, μπαίνω μέσα ενώ εξετάζει. Εκεί εκτυλίσσεται ο εξής διάλογος:

-Υπάρχει κάποιος τρόπος να δούμε ένα γιατρό χωρίς ραντεβού;

-Μόνο αν είναι κάτι επείγον.

-Ο πατέρας μου έχει καταρράκτη στο ένα μάτι και δεν βλέπει καθόλου.

-Ο καταρράκτης δεν εντάσσεται στα επείγοντα. Πρέπει να κλείσετε ραντεβού.

- Μα τα ραντεβού είναι σε ένα χρόνο.

- Λυπάμαι αλλά ο καταρράκτης δεν είναι επείγον.

-Μα σας λέω ότι δεν βλέπει καθόλου.

-Αυτό είναι πρόβλημα για τον ίδιο αλλά δεν τον εντάσσει στα επείγοντα.

-Και ποιό ακριβώς είναι το επείγον; Να σας φέρω το μάτι του σε κουτί;

Σκηνή τέταρτη

Παίρνω δεκάδες τηλεφωνήματα για να βρω μια άκρη. «Δεν έχεις κάποιο γνωστό στο νοσοκομείο;» με ρωτά ο ένας. «Ο πατέρας σου αποκλείεται να μην γνωρίσει κάποιον» λέει ο άλλος. «Πρέπει να βάλετε μέσο. Δεν γίνεται διαφορετικά» επιμένουν. «Μην το παλεύεις, πήγαινε σε ιδιώτη» με συμβουλεύουν. «Εμένα η μάνα μου πέθανε περιμένωντας» λέει άλλος.

Σκηνή τελευταία​​​​​​​

Αυτό είναι κυρίες και κύριοι το Κράτος στο οποίο ζούμε. Το οποίο εξαγγέλει ότι είμαστε Ευρώπη, ότι η οικονομία μας ανεβαίνει, ότι θα πατάξουμε την διαφθορά, την διαπλοκή και τα ρουσφέτια, ότι θα βρεθεί η λύση στο Κυπριακό, ότι γενικώς θα ξυπνήσουμε μια καλή πρωία και θα αισθανθούμε πως ζούμε σε μια σοβαρή Χώρα και όχι σε μια Χώρα-μαιμού. Αυτά βέβαια είναι στις εξαγγελίες και όχι στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα ζούμε σε μια Χώρα όπου πρέπει να έχεις μέσο και χρήμα ακόμα και για να βρεις την υγειά σου. Κι’αν δεν έχεις μέσο ή χρήμα, το μόνο που σου απομένει είναι προσεύχεσαι στο Θεό (όχι εκείνον του Αρχιεπίσκοπου και του Ρίκκου, αλλά τον πραγματικό).

 

Back to top