Την τελευταία βδομάδα ο μόνος τρόπος για να αντεπεξέλθω στη ειδησεογραφία είναι να καταπίνω δραμαμίνες (μπας και γλιτώσω από την ναυτία) και ηρεμιστικά (μπας και χαλαρώσουν τα νεύρα μου). Και να φανταστείτε πως εγώ κάποτε υπήρξα από τις πιο αισιόδοξες περιπτώσεις. Όταν δηλαδή ήρθε η κρίση και μας έριξε στον πάτο έλεγα σε φίλους και γνωστούς πως δεν μπορεί κάποιο θετικό θα βγει από όλη αυτή την ιστορία. Πως ίσως αναγκαστούμε να έρθουμε στα σύγκαλα μας. Πως θα τραβήξουμε μεν ζόρι αλλά θα σταματήσει επιτέλους η διαπλοκή και η διαφθορά και θα αναγκαστούν οι πολιτικοί μας να σοβαρευτούν, δηλαδή να αρχίσουν να ασχολούνται με κάτι πιο επικοδομητικό από το μέτρημα των ψήφων και το ξεσκόνισμα της καρέκλας τους. Πως δεν θα έχουν πια περιθώριο να λαικίζουν ασυστόλως εις βάρος μας και πως και μεις θα έχουμε πια την κρίση (το κριτήριο εννοώ) να διακρίνουμε το σύνθημα από το παρασύνθημα. Πως δεν θα υπάρχει κανένα περιθώριο ατιμωρησίας των υπευθύνων (και ανευθύνων) και πως θα σταματήσουν επιτέλους οι ξεπλένηδες της μίζας να περιφέρονται σαν εξέχουσες κοσμικές περσόνες. Με άλλα λόγια είχα την κρυφή ελπίδα πως θα λάμψει η αλήθεια και θα πάει ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του. Κούνια που με κούναγε! Το μόνο που λάμπει προς το παρών είναι η εγκληματική ανεπάρκεια των πολιτικών μας ταγών, η οποία αποδεικνύεται καθημερινά μέσα από την συνεχιζόμενη υποτίμηση της νοημοσύνης μας.
Καμία αισιοδοξία δεν έχω λοιπόν. Και γιατί να έχω; Οι πολιτικοί μας συμπεριφέρονται λες και τα τελευταία χρόνια ζούσαν εξορία σε κάποια άλλη χώρα (στην Ελβετία; στις Καναρίους Νήσους; Στα νησιά Φίτζι;) και με το πού εισέβαλαν οι Τροικανοί, επέστρεψαν πίσω με charter flight, για να μας σώσουν. Λες και τόσα χρόνια κάποιοι άλλοι (οι εξωγήινοι; Τα κρέμλινς; Τα πόκεμον;) μας διοικούσαν, οι οποίοι τα έκαναν μαντάρα και έφεραν τους σημερινούς μας πολιτικούς προ εκπλήξεως. Διότι δεν εξηγείται αλλιώς η έκπληξη που επικαλείται ο καθένας τους, όταν μπροστά τους ξετυλίγεται το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο κι’αυτοί τα αντιμετωπίζουν με την ίδια απορία που αντιμετωπίζει (υποθέτω) ο Χούριγκαν τα στραβά του τραπεζικού μας συστήματος. Λες και είναι δηλαδή ξένοι, που δεν είχαν καμία σχέση με το τί συνέβαινε τόσο καιρό σ’αυτό το νησί. Δεν ήξεραν ότι 52 εκατομύρια έφυγαν από την Λαική για μπόνους, δεν ήξεραν ότι το Τεπάκ πλήρωνε 2 εκατομύρια ενοίκια για κτίρια που ούτε καν χρησιμοποιούσε, δεν ήξεραν για την Cyta, δεν ήξεραν για όλο το φαγοπότι που γινόταν σε βάρος του λαού, δεν ήξεραν για την κατάσταση της Λαικής πριν ψηφίσουν την κρατικοποίηση της, δεν ήξεραν το έλλειμα του κράτους που έφερε τους Τροικανούς, δεν ήξεραν για τα καταχρηστικά προνόμια, για τα καταχρηστικά ακίνητα, για τις μίζες, για τις λιμουζίνες και τα «τσεκκούθκια». Τί ακριβώς ήξεραν λοιπόν; Και αν δεν ήξεραν, γιατί δεν ρώταγαν; Και τώρα θέλουν λέει να κάνουν βαθειές έρευνες. Τα εκατομύρια έχουν κάνει φτερά, ο κόσμος τρέχει στα κοινοτικά παντοπωλεια, οι αριθμός των ανέργων αυξάνεται και αυτοί δέκα μήνες μετά συμπεριφερονται λες και δεν όφειλαν να ξέρουν. «Γιατί έπρεπε να πάρουν μπόνους οι υπάλληλοι της Λαικής;» διερωτάται ο βοηθός γενικός Εισαγγελέας κ Ερωτοκρίτου. «Για να προβαίνουν σε παράνομες πράξεις και για το γεγονός οτι χάθηκαν στο τέλος 5 δισεκατομύρια ευρώ;» συνεχίζει να απορεί;. Έπρεπε να γίνει βοηθός γενικός για να απορήσει; Πριν δεν είχε απορίες; Ή μήπως ζούσε μαζί με τους υπόλοιπους σε κάποιο άλλο εξωτικό νησί; Και η Επιτροπή Θεσμών τα μέλη της οποίας είναι οι ίδιοι που ψήφισαν την κρατικοποίηση της Λαικής χωρίς να προσέξουν πως είναι καταχρεωμένη στον ELA, ούτε και αυτοί είχαν απορίες πριν; Η δική μου απορία είναι όμως άλλη. Πώς να αισιοδοξώ με όλους αυτούς τους τάχα μου αλλού ξημερωμένους;