To Ιστορικό Πολιτιστικό Κέντρο Εθνάρχη Μακαρίου Παναγιάς (εξαντλήθηκα ήδη μέχρι να γράψω τον τίτλο του) επιμένει πως ο πίνακας της Τουρκοκύπριας καλλιτέχνις πρέπει να εξαφανιστεί πάραυτα από το Πάφος 17 και επιφυλάσσεται λέει για την λήψη νομικών μέτρων έναντι όσων ευθύνονται για την προσβλητική απεικόνιση του Μακαρίου. Η «προσβλητική» απεικόνιση, για όσους δεν είναι ενήμεροι, αφορά στο ότι στο συγκεκριμένο πίνακα, που είναι σαν παιδική ζωγραφιά, το σκίτσο του Μακαρίου είναι περιστοιχισμένο από δύο γυμνόστηθες κοπέλες, γεγονός που κατα το Ιστορικό Κέντρο και όσους σπεύδουν να καταδικάσουν τον πίνακα στην πυρά, αποδομεί τον Εθνάρχη και αποτελεί αδιανόητη πρόκληση. Επιμένουν λοιπόν πώς «προς αποκατάσταση της ηθικής τάξης και του σεβασμου απέναντι στον Εθνάρχη» πρέπει το Πάφος 17 να αποσύρει εδώ και τώρα τον πίνακα. Με απλά λόγια οι εν λόγω κύριοι και οι τυχόν υπερασπιστές τους δεν αναγνωρίζουν το δίκαιωμα της ελευθερίας του λόγου και δη στην τέχνη και επιμένουν σε μεθόδους λογοκρισίας που μόνο σε σκοταδιστικές καταστάσεις παραπέμπουν. Προφανώς είναι δικαίωμα όσων έχουν δει το επίμαχο έργο να διατυπώνουν την άποψη τους. Προφανώς και είναι δικαίωμα τους να αμφισβητούν τόσο το περιεχόμενο όσο και τις προθέσεις του καλλιτέχνη. Όπως επίσης είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους να διοργανώνουν ακόμα και συζητήσεις περί του «βλάσφημου» ή όχι περιεχόμενου του. Εκείνο το οποίο δεν είναι δικαίωμα τους είναι όπως πολύ σωστά το έθεσε η επιμελήτρια της έκθεσης κ. Πάρπα να μας «υπαγορεύουν πράξεις καταστολής της ελευθερίας της έκφρασης με βάση το υποκειμενικό, ηθικό, αισθητικό ή πολιτικό κριτήριο», διότι πολύ απλά κάτι τέτοιο είναι εξόχως πιο επικίνδυνο από την αποδόμηση του οποιουδήποτε «μύθου». Και όταν αυτό ακριβώς το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης αμφισβητείται, σε μια χώρα που θεωρεί ότι έχει το υπόβαθρο να διοργανώνει πολιτιστικές πρωτεύουσες και να πανηγυρίζει για τον πολιτισμό της μέσα από «ευφάνταστες» τελετές έναρξης, τότε οφείλει το κράτος να παίρνει θέση. Οφείλει να τοποθετείται επίσημα και δημόσια και να υπογραμμίζει πως η ελευθερία του λόγου είναι μια κατάκτηση την οποία έχουμε χρέος να υπερασπιζόμαστε προκειμένου να μην αφήνουμε χώρο σε σκοταδισμούς να την απειλούν εις ονόματι των όποιων «μύθων». Αλλά και για ένα ακόμα πολύ σοβαρό λόγο: Στην αναγνώριση και στην διασφάλιση του δικαιώματος του καθενός από μας να έχει την δική του μνήμη και να διυλίζει τα τραύματα του όπως αυτός θέλει προκειμένου να προχωρήσει στην ζωή του. Έχει ο καθένας μας το δικαίωμα να αποδομεί μέσα του τους «μύθους» στο όνομα των οποίων γεννιούνται σκοταδιστικές αντιλήψεις και φανατικές αγκυλώσεις. Έχει το δικαίωμα ο καθένας από μας να διαχωρίζει επιτελους την θέση του από την λεγόμενη συλλογική μνήμη ειδικά όταν αυτή είναι πλέον συμπυκνωμένη σε συνθήματα παρά στην αναζήτηση της όποιας αλήθειας. Οφείλει λοιπόν το κράτος να παίρνει θέση και όχι να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο τηρώντας σιγή ιχθύος, ακολουθώντας την πάγια τακτική η οποία αποδίδεται ευστόχως με την φράση «κρύψτε να περάσουμε». Τόσο το Πάφος 17 όσο και ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού (υπογραμμίζω το Πολιτισμού) σιώπησαν ή για να το θέσω πιο λαικά, έκρυψαν με την ευχή να περάσει στα μουλωχτά αυτή όλη η «παράνοια» αφήνοντας την επιμελήτρια να «βγάλει το φίδι από την τρύπα» λες και η ελευθερία το λόγου και της έκφρασης είναι δικαίωμα το οποίο αφορά μόνο στην ίδια και όχι στις αξίες του πολιτισμού μας. Πού θέλω να καταλήξω; Ότι είναι εξόχως πιο επικίνδυνη η σιωπή του κράτους και του Πάφος 17 από τις σκοταδιστικές αντιδράσεις του Κέντρου Παναγιάς. Για τον απλό λόγο ότι αυτή η σιωπή από το Κράτος και όσους παριστάνουν τους πολιτιστικούς φορείς αποδεικνύει την απόσταση που τους χωρίζει από τις αξίες της παιδείας και του πολιτισμού. Και καθιστά έτσι όλα όσα διακηρύττουν περί πολιτισμού μια σκέτη βιτρίνα για το θεαθήναι.