“Γιατί δεν διώχνετε τους ξένους εργάτες από την Κύπρο ώστε να βρεθούν θέσεις εργασίας για τους συμπατριώτες μας;”. Το γράφω έτσι ακριβώς όπως το έγραψε ο εξοργισμένος (υποθετώ) πολίτης, ο οποίος θεώρησε χρήσιμο να απευθύνει ηλεκτρονικά την απορία του στην ιστοσελίδα μιας καθημερινής εφημερίδας κάτω από την είδηση που αφορούσε σε δηλώσεις της κ. Ζέτας Αιμιλιανίδου. Ο εν λόγω πολίτης, απευθυνόταν στην Υπουργό Εργασίας και διατύπωνε την θυμωμένη άποψη του πως η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας είναι να πακετάρουμε τους ξένους και να τους στείλουμε στα σπίτια τους. Φρόντισε δε να επαυξάνει επί του θέματος λέγοντας πως όσο η Κυβέρνηση δεν προβαίνει σε αυτό το μέτρο τότε πάει να πει πως είναι συνένοχη και ύποπτη για την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Θα απορήσετε, και ίσως δικαίως, γιατί αποφάσισα Κυριακατικα να ασχοληθώ με το σχόλιο ενός αναγνώστη την στιγμή μάλιστα που η επικαιρότητα έχει πολύ πιο ουσιαστικά θέματα προς σχολιασμό. Σας απαντώ λοιπόν πως αυτό είναι ένα ακόμα θέμα ουσίας, η σημαντικότητα του οποίου μπορεί να μην φαίνεται με γυμνό μάτι αλλά αν ξύσετε λίγο την επιφάνεια κθα ανακαλύψετε πως εμπεριέχει πολύ περισσότερη ουσία από οποιοδήποτε άλλο θέμα της επικαιρότητα. Και όχι γιατί κάποιος, κάπου, κάποτε αποφάσισε να γράψει ένα σχόλιο αλλά γιατί δυστυχώς η συγκεκριμένη άποψη κυκλοφορεί ανάμεσα μας σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι θα περίμενα, αποδεικνύοντας πως η κρίση δεν επιβάλει μόνο την ανάγκη επανεκκίνησης της οικονομίας μας αλλά και του τρόπου σκέψης μας (κυρίως αυτού). Διότι ο πάτος στον οποίο βρισκόμαστε δεν έχει βγάλει μόνο τα άπλυτα των πολιτικών μας στην φόρα αλλά και την δική μας “βρώμικη” νοοτροπία η οποία έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και για τον πάτο και για τα άπλυτα. Μιας νοοτροπίας που χαρακτηρίζεται από επιλεκτική ευαισθησία και κυρίως έλλειψη μνήμης. Δεν νομίζω πως σαράντα χρόνια είναι πολλά για να δικαιολογείται αυτή η έλλειψη μνήμης η οποία διαγράφει από το μυαλό μας ότι και μείς υπήρξαμε “ξένοι εργάτες” , κάνοντας λάτζες και καθαρίζοντας τουαλέτες σε ξένες χώρες, προκειμένου να επιβιώσουμε. Και πού ακριβώς κρυβόταν η σημερινή μας ευαισθησία, αυτή δηλαδή που τώρα μας υπαγορεύει να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των ανέργων συμπατριωτών μας ζητώντας να φύγουν οι ξένοι εργάτες, όταν τους φέρναμε νομίμως ή και παρανόμως γιατί τους προτιμούσαμε ώς πιο φτηνό εργατικό δυναμικό; Και μην βιαστείτε να μου απαντήσετε πως τότε οι δικοί μας είχαν δουλειά και δεν υπήρχε αυτή η επιτακτική ανάγκη δημιουργίας θέσεων εργασίας διότι σας διαβεβαιώ πως κοροιδεύετε τον εαυτό σας αν πιστεύετε πως γι’αυτό προτιμούσαμε τους ξένους. Όχι αγαπητοί μου, καιρός να αρχίσουμε να είμαστε ειλικρινεις με τους εαυτούς μας, αν θέλουμε να είναι ειλικρινεις μαζί μας και ολοι αυτοί που μας διοικούν. Αν απαιτούμε δηλαδή διαφάνεια και αλλαγή στο σύστημα ας αρχίσουμε πρώτα από την μπουγάδα των δικών μας άπλυτων. Τους ξένους εργάτες τους προτιμούσαμε γιατί ήτανε πιο φτηνοί και πιο πρόθυμοι να ξεσκατίζουν τους γέρους μας και τα μωρά μας και να καθαρίζουν τις φάρμες μας και να κουρεύουν τα γρασίδια μας και να κουβαλούν τα μπετόν για τα σπίτια που χτίζαμε. Γι’αυτό τους προτιμούσαμε γιατί κοιτάζαμε τη πάρτι μας και γιατί έγνοια μας ήταν μόνο η δική μας τζέπη. Τους προτιμούσαμε γιατί επίσης μας απάλασσαν από τις αγγαροδουλειές που δεν αρμόζαν στο λάιφσταιλ που προσδοκούσαμε διακαώς να συντηρούμε σαν εικόνα έστω κι’αν δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα των οικονομικών μας δεδομένων. Και τώρα ξαφνικά θυμηθήκαμε ότι αυτοί οι ξένοι πρέπει να επιστρέψουν στο ανάθεμα τους ώστε να λύσουμε το πρόβλημα της ανεργίας μας. Είναι μ’αυτά τα μυαλά που θα επανεκκινήσουμε; Είναι μ’αυτή την νοοτροπία που θα εμποδίσουμε την διαφθορά και την διαπλοκή να μας φέρουν ξανά στο σημείο μηδέν; Αν ναί ουαί και αλοίμονο μας.