Είναι πολλές οι φορές που διερωτήθηκα κατα πόσο αυτή η κρίση που διανύουμε μας έχει βάλει σε μια βαθύτερη διαδικασία προβληματισμού. Αν δηλαδή μας έχει προκαλέσει ένα βαθύτερο ερωτηματικό το οποίο δεν απορρέει μόνο από τις «αποκαλύψεις» της επικαιρότητας αλλά και από μια συνειδητοποιημένη ανάγκη να σκεφτούμε τα πράγματα εξαρχής. Διανύουμε μια εποχή η οποία δεν εξαντλεί την ερμηνεία της στην πρώτη ανάγνωση. Διότι όταν πια κυκλοφορούν στους δρόμους όλα τα άπλυτα ενός ξεστρατισμένου τρόπου ζωής και ενός συστήματος που βρωμοκοπάει σαπίλα τότε δεν αρκεί να περιορίσουμε την κρίση μας μόνο στο ποιός έχει «φάει» και ποιός δεν έχει «φάει» ή στο ποιός θα τιμωρηθεί και ποιός όχι αλλά να την επεκτείνουμε σε μια ουσιαστική επανάγνωση του κώδικα αξιών που ο καθένας μας είχε ενσωματώσει στην καθημερινότητα του. Όταν ακούμε καθημερινά στις τηλεοράσεις την απελπισία των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν, όταν διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες για σκάνδαλα διαφθοράς και διαπλοκής από τα οποία δεν βγάζουμε άκρη, όταν γύρω μας η κοινωνική συνοχή και συλλογικότητα βρίσκεται σε πλήρη αμηχανία ή αδράνεια, τότε οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως έχουμε ευθύνη να ψαχτούμε σε άλλους δρόμους σκέψης. Να μιλήσουμε αλλιώς. Να ψάξουμε αλλιώς τρόπους να απαλαγούμε από την σαπίλα ούτως ώστε να μην την κληροδοτήσουμε στην νέα γενιά η οποία δεν έφταιξε σε τίποτα, ούτε και φέρει ευθύνη για την μούχλα.
Θυμάμαι χρόνια πριν- ήταν μόλις είχε πρωτοαρχίσει η κρίση στην Ελλάδα- συναντήθηκα με μια σπουδαία Ελληνίδα συγγραφέα. Το περιεχόμενο της κουβέντας μας αναπόφευκτα αφορούσε στην νέα αυτή πραγματικότητα. «Χάσαμε τα αντανακλαστικά μας» μου είπε κάποια στιγμή για να συμπληρώσει αμέσως μετά πως «η εποχή που διανύουμε, αυτή η εποχή με τα τεράστια ερωτηματικά, τις τεράστιες αμφιβολίες και την τεράστια κρίση εμπιστοσύνης θα μας οδηγήσει σε μια αποληθαργοποίηση. Έτσι ώστε αν μη τι άλλο τα νεώτερα παιδιά να μάθουν να σκέφτονται αλλιώς και να τοποθετούν αλλιώς τον πήχυ σε ότι αφορά τις αξίες της ζωής». «Ο δρόμος που ακολουθούμε δεν είναι η λύση σε αυτά που αναζητάει ο άνθρωπος για να αξίζει η ζωή του» μου είπε και ύστερα υπογράμμισε ξανά πως έχουμε ευθύνη απέναντι στα νέα παιδιά να τα μάθουμε να εξασφαλίζουν την ακεραιότητα της δικης τους σκέψης και της δικής τους ύπαρξης.
Εμείς λοιπόν που στεκόμαστε απέναντι σε αυτή την συνειδητοποίηση; Έχουμε αντιληφθεί αυτό μας το χρέος απέναντι στα νέα παιδιά; Έχουμε αντιληφθεί πως δεν έχουμε πια κανένα δικαίωμα να τους κληροδοτήσουμε τον ίδιο χρεωκοπημένο τρόπο σκέψης; Έχουμε συνειδητοποιήσει πως μόνο άν δώσουμε τα εχέγγυα σ’αυτή την νέα γενιά να σκέφτεται καθαρά και να σπάζει τα στερεότυπα τα οποία συντηρούν και ανακυκλώνουν την ψευτιά και την έλλειψη κουλτούρας, θα κάνουμε κάτι ουσιαστικά χρήσιμο; Διερωτώμαι λοιπόν; Πού στεκόμαστε απέναντι σ’αυτή την συνειδητοποίηση; Τί κάνουμε για να απαλάξουμε τα παιδιά μας από τον δικό μας στενοκοπημένο ορίζοντα;
Η είδηση που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα σόσιαλ μήντια αλλά και σε μερικές εφημερίδες είναι ήδη μια πρώτη απάντηση πολύ πιο σοκαριστική και από τα σκάνδαλα που βγαίνουν στην επιφάνεια. Ποιά ήταν αυτή η είδηση; Πως η νέα μόδα σ’αυτή την χρεωκοπημένη ηθικά, ιδεολογικά και οικονομικά χώρα, είναι τα παιδικά πάρτι για κορίτσια της προδημοτικής και δημοτικού (5-12) σε στυλ spa. Παιδικά πάρτι όπου μαθαίνουμε στα μικρά κορίτσια να απλώνουν σε ρόζ πολυθρόνες και να κάνουν μανικιούρ, πετικιούρ και μάσκες προσώπου και να πίνουν παιδικές σαμπάνιες. Αυτό κάνουμε λοιπόν. Την ίδια ώρα που στις τηλεοράσεις βγαίνουν ανθρώποι απελπισμένοι και στους δρόμους κυκλοφορεί η σαπίλα του συστήματος. Κι’αν αυτό εσείς το θεωρείτε αμελητέο γεγονός τότε προφανώς δεν έχετε αντιληφθεί πως ένας από τους λόγους που φτάσαμε μέχρι εδώ είναι γιατί προφανώς αφιερώσαμε πολύ περισσότερο χρόνο στο πώς φαίνονται τα νύχια μας, παρά στο πώς λειτουργεί το μυαλό μας.