Οικουμενικό βίωμα

Ίσως μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που μας ενώνει είναι η ανάγκη για όνειρα, μπορέσουμε να καθαρίσουμε το βλέμμα μας και να το απαλλάξουμε από όλες τις θολές του αποχρώσεις.

images
Back to top

«Πόσο χρονών είσαι Μπόρις;» τον ρώτησα. Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με το έντονο πράσινο βλέμμα του, χωρίς να μιλήσει. Τα μάτια του ήταν τόσο πράσινα που νόμιζες πως κάποιος έριξε μέσα τους σταγόνες από νούφαρα, «δεν έχω δει ξανά τέτοιο χρώμα», του είπα, εκείνος χαμογέλασε και ομολόγησε πως πάντα το πρώτο σχόλιο που κερδίζει είναι σχετικό με το βλέμμα του. Μόλις 21 χρονών, από την Ελβετία, που εδώ και ένα χρόνο γυρίζει τον κόσμο. «Θέλω να γνωρίσω τον κόσμο τώρα που μπορώ» μου είπε με τα αγγλικά του που είχανε γαλλική προφορά και μάλλον εννοούσε πως θέλει να κοιτάξει τον κόσμο με το πράσινο αυτό βλέμμα της αθωότητας, πριν το λερώσουν οι ανασφάλειες και οι φόβοι του, πριν το ξεθωριάσουν τα πρέπει και τα ίσως. Μπροστά του είχε αραδιασμένα λευκά Α4 χαρτιά και ένα σωρό χρωματιστά μολύβια, έπινε παγωμένο καφέ και φορούσε μια αμάνικη λευκή φανέλα. «Βλέπεις εκείνο τον τοίχο;» με ρώτησε και μου υπέδειξε πού ακριβώς έπρεπε να κοιτάξω. Ένας τσιμεντένιος τοίχος, στο μέσο του πουθενά, δηλαδή κοντά σε ένα χωματόδρομο, πλάι σε ένα μικρό εστιατόριο. «Τον βλέπεις», επανάλαβε, και εννοούσε αν βλέπω το σχέδιο πάνω σε αυτό τον τσιμεντένιο τοίχο, ένα μεγάλο μαυρόασπρο γκραφίτι που απεικόνιζε μια παράξενη φάτσα. «Καταπληκτικό», σχολίασα, εκείνος το ζωγραφίσε με ενημέρωσε, αυτό κάνει στην ζωή του, μου εξήγησε, γυρνάει τον κόσμο και ζωγραφίζει στους τσιμεντένιους τοίχους του πλανήτη... Έτσι την βγάζει με τα χρήματα, μια ζωγραφιά την ανταλλάζει με ύπνο και φαγητό, «κάποιες φορές είναι επικίνδυνο», μου ομολογεί, η αστυνομία τον τρέχει ξωπίσω, πρέπει νάναι σε ετοιμότητα, λέει, παίζει δηλαδή με την αδρεναλίνη και το ταλέντο του, παράξενο μείγμα σκέφτομαι και ύστερα σκέφτομαι πως αυτό ακριβώς το μείγμα είναι που με ιντρικάρει να συνομιλώ τόση ώρα μ’αυτόν τον ελβετό πιτσιρικά. Δεν τον ενδιαφέρει να γίνει διάσημος, αντιθέτως, το να κάνεις γκραφίτι σημαίνει να καταφέρνεις να παραμένεις ανώνυμος, να αναγνωρίζουν μεν τις ζωγραφιές σου αλλά κανείς να μην ξέρεις ποιός πραγματικά είσαι. Και έτσι ο Μπόρις γυρνάει τον κόσμο και αφήνει το αποτύπωμα του πάνω στους τοίχους και ύστερα δεν έχει ιδέα τί θα κάνει στο μέλλον, το μόνο που ξέρει στα σίγουρα είναι πως αυτή η εμπειρία που τώρα ζει θα τον βοηθήσει να μην λερώσει το έντονο πράσινο βλέμμα του με φόβους και ανασφάλειες, με πρέπει και ίσως...

Δεν ξέρω γιατί τον θυμήθηκα τώρα. Ίσως επειδή στο βάθος τον είχα ζηλέψει, που είχε την τόλμη να ζήσει τα νιάτα του όπως ακριβώς πρέπει να τα ζει κανείς. Αφημένος στο ένστικτο του και στην απόλυτη βεβαιότητα του πως υπάρχει πάντα ο τρόπος και ο δρόμος να γνωρίσεις την ζωή, πριν προλάβεις να την φοβηθείς. Ίσως και γιατί "είδα" πρόσφατα μια άλλη ιστορία, ενός άλλου νεαρού από την Ινδία. Ένας πιτσιρικάς, μόλις 14 χρονών, που ξυπνάει καθημερινά στις 4.00 το πρωί, ανεβαίνει στο ποδήλατο του και φεύγει για να πάει να δουλέψει. Είναι ο μόνος που φέρνει εισόδημα στην οικογένεια του, ταυτόχρονα πάει σχολείο, ταυτόχρονα κάνει και μεγάλα όνειρα. Θέλει μια μέρα να γίνει επαγγελματίας παίκτης του κρίκε λέει και όλη η ιστορία του συμπυκνώνεται σε 9 λεπτά, σε μια ταινία- ντοκιμαντέρ του Andrew Hilton που είχε κέρδισει την πρώτη θέση σε δύο φεστιβάλ. Εννιά λεπτά τα οποία ωστόσο είναι αρκετά για να υπογραμμίζουν τις αντιθέσεις του πλανήτη και να μας υπενθυμίσουν πως αυτό που εμείς δεν διανοούμαστε ότι συμβαίνει, για κάποιους άλλους, σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, είναι καθημερινότητα. Εκείνο που πάντα μένει ίδιο, όπου κι’αν είναι κανείς, όποια κι’αν είναι αυτή η καθημερινή πραγματικότητα του, είναι η ανάγκη να ονειρεύεται. Ίσως μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που μας ενώνει είναι η ανάγκη για όνειρα, μπορέσουμε να καθαρίσουμε το βλέμμα μας και να το απαλλάξουμε από όλες τις θολές του αποχρώσεις, εκείνες που δεν μας επιτρέπουν να ζωγραφίσουμε τους τοίχους που χτίσαμε γύρω μας.

Ο Μπόρις, ο Αμάρ, τα γκραφίτι στους τσιμεντένιους τοίχους του κόσμου…Μήπως τελικά όλα αυτά συνδέονται με ένα αόρατο σχοινί; Πως μόνο όταν ονειρεύεσαι ή και όταν αντιστέκεσαι σε οτιδήποτε προσπαθεί να σου στερήσει το όνειρο, μπορείς να ζωγραφίζεις πάνω στους τοίχους που οριοθετούν το πλάισιο της ζωής σου και έτσι να τους μετατρέπεις από εμπόδια σε μικρά ή μεγάλα κάδρα της φαντασίας σου; Ο Αλβανός συγγραφέας Γκαζμέντ Καπλάνι που έζησε χρόνια στην Ελλάδα είχε κάποτε πει πως  “για να νοηματοδοτήσεις την ζωή σου πρέπει πρώτα να γίνεις θεατής της, να βγεις δηλαδή από το πετσί σου. Μόνο τότε το βίωμα γίνεται συλλογικό και οικουμενικό”. Έτσι είχε πει ο Καπλάνι, λοιπόν και ίσως τελικά αυτός είναι ο τρόπος να κοιτάξουμε την ζωή μας με ένα άλλο φακό, ο οποίος δεν εστιάζει μόνο στον δικό μας μικρόκοσμο. Να γίνουμε δηλαδή θεατές της ζωής μας, να βγούμε λίγο έξω από το πετσί μας για να μπορέσουμε να κάνουμε παρέα με κείνο τον 14χρονο Ινδό που ξυπνάει στις 4.00 το πρωί και στο διάλλειμα δουλειάς και σχολείου, ξέρει να κάνει μεγάλα όνειρα…

 

 

 

Back to top