Νεοϋρκέζικη φιλοσοφία

Αυτός ήταν ο χαρακτηρισμός. Πώς το κτίριο που θα ανεγερθεί στην εδώ και μήνες λιπόθυμη Μακαρίου θα είναι...νεοϋρκέζικης φιλοσοφίας.

images
Back to top

Αυτός ήταν ο χαρακτηρισμός. Πώς το κτίριο, λέει, που θα ανεγερθεί στην εδώ και μήνες“λιπόθυμη”  Μακαρίου, εκεί όπου βρισκόταν κάποτε η Τράπεζα Κύπρου, θα είναι νεουρκέζικης φιλοσοφίας. Κάτι τύπου Μανχάταν δηλαδή να το κάνετε εικόνα και μην σας πτοεί το ότι όλα τα πέριξ ουδεμία σχέση έχουν με το Μεγάλο Μήλο. Σημασία έχει ότι εμείς στοχεύουμε ψηλά. Ανέκαθεν εκεί στοχεύαμε. Ψηλά. Να ψηλώσουμε τα κτίρια, να ψηλώσουμε την μύτη μας, να ψηλώσουμε το μπόι μας μην τυχόν και μας πούνε παρακατιανούς. Και προκειμένου να “ψηλώσουμε” είμαστε διαθετειμένοι να μετατρέπουμε σε ψιλά γράμματα ό,τι έχει να κάνει με την αισθητική και τον πάλαι ποτέ πολιτισμό μας ο οποίος βέβαια εδώ και χρόνια βρίσκεται προς αναζήτηση. Δεν ξέρω κατα πόσο το συγκεκριμένο κτίριο θα είναι ένα ακόμα “κόσμημα” όπως έχει γραφτεί στον τύπο ούτε και αν αυτό θα αναβαθμίσει την νεκρωμένη Μακαρίου. Εκείνο που πραγματικά μου προκαλεί εντύπωση είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία γυρνάμε σελίδα και από την περίοδο όπου η οικονομική κρίση βρισκόταν στο επίκεντρο των προβληματισμών μας περνάμε τόσο χαρωπά και ανέμελα στην περίοδο όπου αποτελεί είδηση ένα κτίριο 25-30 ορόφων, το οποίο μας υπόσχεται αέρα Νέας Υόρκης. Διαβάζω μάλιστα, από την σχετική είδηση ότι το συγκεκριμένο κτίριο θα διαθέτει διαμερίσματα νέας γενιάς (φοβερή ορολογία) πράγμα που σημαίνει πως έχουμε μπει δυναμικά, σαν ένας λαός που ξέρει να στέκεται στα πόδια του μετά από τις διάφορες πτώσεις, σε μια νέα υποσχόμενη εποχή: Αυτή των διαμερισμάτων νέας γενιάς και των σπάνιων πόκεμον. Πραγματικά διερωτώμαι άν αυτό είναι που μας άφησε η εμπειρία της κρίσης σαν μάθημα. Αυτό είχαμε την ικανότητα και την κουλτούρα να αφομοιώσουμε; Πώς για να επαναπροσδιορίσουμε την ζωή μας και τις αξίες μας πρέπει να ψηλώσουμε τα κτίρια μας και να βγούμε από τα σπίτια μας για να κυνηγάμε αντί τα όνειρα μας τα σπάνια πίκατσου;

Το οικιστικό αυτό κτίριο λοιπόν θα είναι, λέει, το ψηλότερο της πρωτεύουσας και θα έχει αίθουσα υποδοχής, θυρωρο, εξοπλισμένο γυμναστήριο και όλες τις ανέσεις ενός μοντέρνου οικιστικού (και για να μην ξεχνιόμαστε νεουρκέζικου) οικοδομήματος. Και όλα αυτά με την προοπτική της εναρμόνισης με την αναβαθμισμένη πλατεία Ελευθερίας (όταν και εφόσον τελειώσει) όπου υποθέτω πως σε συνδυασμό θα μας μετατρέψει σε μικρό Μανχάταν. Οφείλω να ομολογήσω πώς όλη αυτή η οικοδομική μας “αναβάθμιση” και δεν αναφέρομαι μόνο στο συγκεκριμένο νεουρκέζικο οικοδόμημα, αλλά αναλογίζομαι ταυτόχρονα και τους πύργους στην Λάρνακα, το τεχνητό νησί σε σχήμα της Κύπρου μέσα στην θάλασσα, τους πύργους στην Λεμεσό, τα αιτήματα στις παραθαλάσσιες περιοχές Προταρά και Αγίας Νάπας για πιο κυριλέ παροχές, όλα αυτά λοιπόν σκιαγραφούν την ίδια και αυτή νοοτροπία που καθοδηγεί τον τρόπο σκέψης μας εδώ και χρόνια. Ποιά είναι αυτή η νοοτροπία; Το ότι συγχέουμε τον εκσυγχρονισμό με τον μιμητισμό και το ότι θέλουμε απεγνωσμένα να γίνουμε κάποιοι άλλοι επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε ποιοί είμαστε, ούτε και ποιά είναι η ταυτότητα και ο πολιτισμό μας. Μετατρέπουμε αυτή την χώρα σε λίγο Ντουπάι, λίγο Νέα Υόρκη, λίγο Ρωσσία και λίγο της Παναγιάς τα μάτια, μιλάμε για καθεδρικούς και για χρυσοποίκιλτους τρούλλους, για τεχνητά νησιά και για ιππασίες, γκόλφ και δεν ξέρω και γω τί άλλο, και την ίδια ώρα προσπαθούμε να αποδείξουμε πώς όλο αυτό το μπάχαλο με την κρίση μας έμαθε πέντε ουσιαστικά πράγματα και πως τάχα μου μας έδειξε την γύμνια μας στον καθρέφτη. Προφανώς τίποτα δεν μας έδειξε αλλά απέδειξε πως είμαστε ανίκανοι να απαλαγούμε από το μικρόβιο του αρχοντοχωριατισμού και του πιθηκισμού. Εκείνο που προφανώς μας ενδιαφέρει ακόμα, είναι το πώς φαινόμαστε και όχι το πώς είμαστε. Όλα μετατρέπονται σε μια βιτρίνα και όσο πιο φανταχτερή είναι αυτή, όσο πιο μεγάλη και όσο πιο νεουρκέζικης φιλοσοφίας, δικαιώνει την ύπαρξη μας φανερώνοντας την αβάσταχτη της ελαφρότητα.

 

 

 

 

Back to top