Θλιβερές διαπιστώσεις

Δεν έχουμε κάνει τίποτα απολύτως όλα αυτά τα χρόνια για να υπερβούμε τα λάθη και τους "μικρούς" μας εαυτούς.

images
Back to top

Ταξίδεψα πολλές φορές αυτό το καλοκαίρι από την Λευκωσία στον Κάτω Πύργο μέσω των κατεχομένων. Δυσκολεύτηκα πολλές φορές να αναγνωρίσω τα χωριά, μιας και δεν κρατούσα κάποιο χάρτη ο οποίος να επεξηγά τις τουρκικές ονομασίες τους. Και ταυτόχρονα προσπαθούσα να διακρίνω τα απομεινάρια μιας ζωής που τερματίστηκε πριν από 45 τόσα χρόνια. Πέρασα από την Μεσαορία, την Μόρφου, το Ξερό, έφτασα μέχρι τον Λιμνήτη και ξανά πίσω, σε μια διαδρομή γεμάτη από αντιφάσεις και κρυμμένα ερωτηματικά. Με την φυσική ομορφιά του τοπιου να παραμένει καθηλωτική και με τους απέραντους πορτοκαλεώνες, τους τεράστιους ευκαλύπτους και το γαλάζιο της θάλασσας να μου υπαγορεύει την θλιβερή διαπίστωση πως δεν φανήκαμε αντάξιοι αυτού του τόπου. Υπήρξαμε ανίκανοι να κατανοήσουμε το μεγαλείο της αρμονίας που ενυπάρχει σε κάθε του μυρωδιά και σε κάθε του χρώμα και εξαιτίας αυτής της ανικανότητας μας παραμείναμε προσκολλημένοι στην συντήρηση μιας δυσαρμονίας η οποία κάθε φορά είχε διαφορετικό πρόσωπο αλλά πάντα το ίδιο σύνθημα. Πώς «Δεν ξεχνούμε». Διερωτήθηκα πολλές φορές καθώς οδηγούσα στην «άλλη πλευρά» γιατί ενώ πορευόμαστε χρόνια τώρα μ’αυτό το σύνθημα, εντούτοις έχουμε ξεχάσει τα πιο ουσιώδη και ηθελημένα διατηρούμε μια επιλεκτική μνήμη, η οποία δεν οδηγεί στην υπέρβαση αλλά στην συρρίκνωση της ύπαρξης μας. Και ποιά είναι τα πιο ουσιώδη: Η ομορφιά αυτού του νησιού η οποία υπαγορεύει από μόνη της την ουσία της ίδιας της ζωής και των αξιών της και η οποία αξιώνει να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο σκέψης μας ώστε να συμβαδίζει με τους κανόνες αυτής της αρμονίας και όχι με τις διατάξεις της δυσαρμονίας μέσα στην οποία έχουμε πλέον εθιστεί να ζούμε, προτάσσοντας το άλλοθι της δικαίωσης σαν δικαιολογία στον εθισμό μας. Ποιάς δικαίωσης; Έχουμε αλήθεια διερωτηθεί ποιά είναι αυτή η δικαίωση που επιδιώκουμε; Κι’αν τελικά αυτή η δικαίωση που έχουμε στο μυαλό μας, μας απομακρύνει από την πιθανότητα να φανούμε αντάξιοι αυτού του τόπου; Μιλούμε όλοι για τις διαπραγματεύσεις, συζητούμε εδώ και χρόνια για το πού πρέπει να υπαναχωρήσουμε και πού όχι, πιπιλάμε κούφιες κουβέντες περί νέας στρατηγικής και μπλά μπλά μπλα και την ίδια ώρα δεν έχουμε πράξει τίποτα για να διατηρήσουμε την επαφή μας με τον ίδιο τον τόπο μας και με τις αξίες που αυτός εμπεριέχει. Έχουμε φροντίσει να παραχαράξουμε την ιστορία, να αποσιωπήσουμε αλήθειες, να διαστρεβλώσουμε γεγονότα, να ερμηνεύσουμε κατα το δοκούν τις πληγές και τα τραύματα μας, έχουμε επιτρέψει να αφαιρεθεί το νόημα από τις λέξεις, έχουμε αποσείσει τις όποιες ευθύνες μας και εξακολουθούμε να πορευόμαστε λιγότεροι και μικρότεροι από την αξία του ίδιου του τόπου αφήνοντας την μοίρα μας στα χέρια ανθρώπων που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να δραπευτεύουν συστηματικά από το ένα και μοναδικό καθήκον: να υπάρξουμε αντάξιοι του τόπου.

Θλιβερές διαπιστώσεις. Δεν έχουμε κάνει απολύτως τίποτα όλα αυτά τα χρόνια για να υπερβούμε τα λάθη και τους «μικρούς» εαυτούς μας. Άνοιξαν τα οδοφράγματα και από τότε αντί το κράτος να φροντίσει ώστε οι νέες γενιές να επισκέπτονται την «άλλη πλευρά» με οργανωμένες εκπαιδευτικές εκδρομές για να μάθουν όχι μόνο που είναι η Μόρφου στο χάρτη, αλλά να μυριστούν τους πορτοκαλεώνες, να περπατήσουν πάνω στην ζεστή άμμο της Καρπασίας, να βουτήξουν στην θάλασσα της Αμμοχώστου, να περπατήσουν στα στενά του Μπέλλαπαις, να βιώσουν δηλαδή τον τόπο μας και όχι να τον μαθαίνουν μέσα από τις παραχαραγμένες διδακτέες ύλες, αντ’αυτού περιοριζόμαστε στο να μιλάμε για διαπραγματεύσεις και για λύσεις και για ανάγκη να επανενωθεί η πατρίδας μας χωρίς να έχουμε κάνει απολύτως τίποτα για να γνωρίσουμε αυτή την πατρίδα. Με αποτέλεσμα να εξακολουθούμε να είμαστε όλοι δραπέτες από το μεγαλύτερο καθήκον μας, το οποίο δεν είναι άλλο παρά να αγαπήσουμε αρκετά αυτόν τον τόπο ώστε να υπερβούμε την δυσαρμονία του τρόπου σκέψης και ζωής μας και να συγχρονιστούμε με την αρμονία που αυτός υπαγορεύει.

 

 

 

Back to top