Τα ακούσαμε όλα αυτές τις μέρες με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στην Ελλάδα. Τόσο πολύ ταυτιστήκαμε με το ελληνικό πρόβλημα που ξαφνικά μετατραπήκαμε όλοι σε ειδήμονες οικονομολόγους και πολιτικούς αναλυτές. Και αν αυτό κουτσά-στραβά μπορώ να το καταπιώ, εκείνο που μου στέκεται στο λαιμό είναι η αβάσταχτη πεποίθηση μας ότι εμείς τάχουμε καταφέρει καλύτερα από τους Έλληνες και άρα δικαιούμαστε να σηκώνουμε το φρύδι και να μιλάμε αφ’υψηλού για την «τσαμπατσουλιά» των καλαμαράδων και τον «λαικισμό» του Αλέξη που οδήγησαν στον «όλεθρο». Θεωρίες του τύπου «όφειλαν να συγυρίσουν το σπίτι τους και να μην τα περιμένουν όλα από την Ευρώπη» ή «ας δούλευαν τόσα χρόνια παρά να πετάνε γαρύφαλλα στις πίστες» που ακούγονται από τους καφενέδες μας μέχρι τους διαδρόμους της Βουλής είναι τουλάχιστον εξοργιστικά, δεδομένου ότι προέρχονται από εμάς τους ίδιους και όχι από πολίτες ενός κράτους που έχει αποδείξει, έστω και σε ένα τομέα της δημόσιας διοίκησης, την σοβαρότητα του. Και για να αποδείξει ένα κράτος την σοβαρότητα του δεν αρκεί να ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της Τρόικας και να τηρεί κατα γράμμα τα μνημόνια πετσοκόβοντας συντάξεις και μισθούς αλλά να τολμά να προβαίνει σε κείνες τις μεταρρυθμίσεις που μαρτυρούν πως στόχος δεν είναι να αποσπάσουμε τα μπράβο από τον όποιο Γιούνκερ ή τον όποιο Ντάιζενμπλούμ, αλλά να θέσουμε τις βάσεις μιας πραγματικά χρηστής διοίκησης και ενός πραγματικού κράτους πρόνοιας. Να δείξουμε με αποφασιστικότητα ότι θέλουμε να ξεβρωμίσουμε από την σαπίλα του κατεστημένου χωρίς να λογαριάζουμε-έτσι για αλλαγή- το πολιτικό κόστος και να πάρουμε επιτέλους μια ανάσα από το βώθρο της διαπλοκής και της διαθφοράς που για χρόνια σκεπάζαμε επιμελώς και δεξιοτεχνικά κάτω από το μικρό χαλί μας. Και κυρίως να μην επιτρέψουμε και πάλι στο εθνικό μας πρόβλημα να μετατραπεί από τους κάθε λογής πολιτικάντηδες σε άλλοθι της εγκληματικής τους ανεπάρκειας να διοικήσουν με όραμα και όχι με το βλέμμα στα ποσοστά του κόμματος τους ή ακόμα χειρότερα στην τζέπη τους. Τί ακριβώς έχουμε καταφέρει λοιπόν εμείς για να μιλάμε με τόση άνεση και τόση αυτοπεποίθηση για τα στραβά του ελληνικού λαού και των ελληνικών κυβερνήσεων; Μήπως αυτή η οικονομική κρίση που μας χτύπησε μας έκανε να αλλάξουμε νοοτροπία; Πού ακριβώς φάνηκε η αλλαγή της νοοτροπίας μας; Στην αγωνιστικότητα μας; Στην αποφασιστικότητα μας να μην ανεχτούμε άλλη κοροιδία από τους πολιτικάντηδες μας; Στο πόσο ωρίμασε η πολιτική μας σκέψη; Στο πόσο οξύνθηκε το πολιτικό μας κριτήριο; Στο πόσο τόλμησε έστω και ένας πολιτικός μας να έρθει σε ρήξη με το κατεστημένο; Στο πόσο κατάφερε έστω και ένας πολιτικός μας να μας αποδείξει ότι δεν ενεργεί με βάση το συμφέρον του κόμματος του αλλά του τόπου; Τί ακριβώς πετύχαμε; Πετύχαμε μήπως εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θα εξυγιάνουν τη δημόσια διοίκηση; Συρρικνώσαμε την δημόσια υπηρεσία; Πετύχαμε την τροποποιήση στους διορισμούς της εκπαίδευσης για να βελτιώσουμε την παιδεία μας; Βελτιώσαμε το σύστημα υγείας μας πολεμώντας επιτέλους τα συμφέροντα που εμποδίζουν το ΓΕΣΥ να τεθεί σε εφαρμογή; Ψηφίσαμε το νόμο που θα διασφάλιζει διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων; Συγυρίσαμε την τοπικη αυτοδιοίκηση; Παραιτήθηκε κανείς από οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του; Είχε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα το οποιοδήποτε πόρισμα στην πάταξη της διαπλοκής; Τί ακριβώς πετύχαμε λοιπόν ώστε να θεωρούμε ότι έχουμε το δικαίωμα να παίζουμε τους έξυπνους; Ή μήπως στρέψαμε και πάλι την προσοχή μας στην λύση του εθνικού μας προβλήματος πέφτοντας και πάλι στην παγίδα των πολιτικών μας ηγετών που το μόνο που έχουν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι να χτίζουν ένα κράτος δικαίου αλλά τις καριέρες τους πάνω στις διαχωριστικές γραμμές; Αυτή ήταν όμως ανέκαθεν η αδυναμία μας. Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να παραδεχτούμε πως δεν υπήρξαμε τελικά τόσο έξυπνοι όσο θέλαμε να πιστεύουμε.