Bρήκαν τον αδελφό μου, μου είπε. Και ύστερα μου έδειξε μια φωτογραφία στο κινητό του. Ένα κρανίο με μια τρύπα στο κεφάλι τοποθετημένο σε ένα ορθογώνιο τραπέζι μαζί με τα υπόλοιπα οστά του σώματος συγυρισμένα σε μια σειρά. Έτσι βρέθηκε ο αδελφός του. Του εξήγησαν πώς έγινε η ταυτοποίηση, του είπαν πως βρέθηκε σε ένα ομαδικό τάφο στον Τράχωνα, πώς ήτανε τυλιγμένος σε μια κουβέρτα γι’αυτό και τα ρούχα του έμειναν άθικτα στο χρόνο, οι κάλτσες δεν είχαν ούτε μια τρύπα, άντεξαν 43 χρόνια διάτρητης σιωπής. Ρώτησε πώς πέθανε, άν σκοτώθηκε δηλαδή στην μάχη ή αν εκτελέστηκε σαν αιχμάλωτος. Ο ίδιος προτιμά να έχει συμβεί το πρώτο, οι μαρτυρίες ωστόσο λένε πως ίσως να έχει συμβεί το δεύτερο.
Για χρόνια άκουγα ιστορίες για τον αδελφό του. Από τότε που γίναμε οικογένεια, όταν δηλαδή παντρεύτηκε την αδελφή μου. Βαφτίσανε μάλιστα το γιό τους με το όνομα του: Αλέκος. Η απουσία του ήταν κάθε μέρα παρούσα στον τρόπο που διαμορφώθηκε η ζωή τους αυτά τα 43 χρόνια. Παρέμεινε κι’αυτή άθικτη, όπως τις κάλτσες του, σκεπασμένη κάτω από την κουβέρτα, εκείνη την ίδια κουβέρτα που σκέπαζε τόσα χρόνια τις αλήθειες αυτού του τόπου και που ακόμα τις σκεπάζει. Χωρίς κανένας να έχει γνοιαστεί να τις ταυτοποιήσει με τα πραγματικά γεγονότα γιατί προφανώς το dna μας αντέχει περισσότερο την αποσιωπήση και την παραχάραξη της ιστορίας. Αντέχει περισσότερο στην παραπλανημένη εκδοχή της ζωής που ζούμε τώρα παρά την ουσία της, με αποτέλεσμα να επιτρέπουμε σε όλους όσους περιφέρουν την ιστορία όπως τους βολεύει, να μας υποβάλουν ότι μόνο η δική τους εκδοχή συγκροτεί την πραγματικότητα αυτού του τόπου.
Χθες ήταν η κηδεία. Στο φέρετρο τοποθετημένη η φωτογραφία του Αλέκου, με την στολή του ανθυπολοχαγού. Στις ομιλίες τους όλοι μιλήσαν για τον ήρωα που θυσιάστηκε για την πατρίδα. Που εκπλήρωσε, όπως είπαν, το καθήκον του προς αυτήν. Για την πατρίδα όμως δεν μίλησε κανείς. Για το πώς εκείνη δεν εκπλήρωσε κανένα της χρέοςκαι ακόμα παραμένει γεμάτη από οφειλές. Μια ατέλειωτη λίστα από χρωστούμενα κατάντησαν οι διάτρητες σιωπές αυτή την πατρίδα αλλά κανείς δεν γνοιάζεται να ταυτοποιήσει τα γεγονότα με τις ευθύνες μας ώστε κάποια στιγμή να μπορέσουμε να νιώσουμε το δέρμα μας κάτω από τις άθικτες μας κάλτσες.
Ένας ήρωας. Τυλιγμένος σε μια κουβέρτα για 43 χρόνια. Και τώρα ακόμα που ξεσκεπάστηκε το κρανίο του κανείς δεν μίλησε για το χρέος της πατρίδας απέναντι του. Για το χρέος δηλαδή του καθενός από μας να ξεσκεπάσουμε τους εαυτούς μας από τις υποκρισίες και νιώσουμε στους πόρους του δερματος μας όλες μας τις ευθύνες. Με μεγαλύτερη ευθύνη το ότι επιτρέψαμε σε ανθρώπους λιγότερους της φτιαξιάς ενός ήρωα να σκεπάζουν χρόνια τώρα τις αλήθειες κάτω από κουβέρτες, ώστε να συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα κρανίου τόπο (αγαπημένε Μόντη πόσο δίκαιο είχες). Και να αναγάγουμε την ικανότητα τους να μηδενίζουν, να διαστρεβλώνουν και να παραποιούν τα πάντα προκειμένου να προστατέψει ο καθένας το τομάρι του και την πολιτική του μικροφιλοδοξία, σαν ένδειξη πατριωτισμού. Επιστρατεύοντας ό,τι μέσο μπορούν για να αποσείσουν τις ευθύνες τους για την κατάντια μας και να τις φορτώσουν αλλού.
Εμείς είμαστε οι αγνοούμενοι, χαμένοι μέσα στις εξαπατήσεις τις οποίες ταυτοποιήσαμε σαν αλήθειες και πορευόμαστε μ’αυτές προκειμένου να παραμείνουν οι κάλτσες μας άθικτες ώστε να μην έχουμε καμία επαφή με τους πόρους του δέρματος μας.
Τώρα που εσύ βρέθηκες Αλέκο, μάθε πως εμείς είμαστε αυτοί που αγνοούνται . Και δυστυχώς κανείς από όλους όσους περιφέρουν το όνομα το δικό σου, προκειμένου να δικαιώσουν τους δικούς τους μικρούς «αγώνες», δεν πρόκειται να απαιτήσει μια ταυτοποίηση, γιατί δυστυχώς ούτε εμείς οι ίδιοι πια δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε ήδη εξαφανιστεί κάτω από τις κουβέρτες της ένοχης σιωπής μας.