Βασιλικός

Όλα για καλό γίνονται. Το θέμα είναι να συνειδητοποιησουμε πως αυτό το καλό μπορεί να αφορά την επόμενη γενιά και όχι την δική μας

images
Back to top

Παράγγειλα παγωμένο καφέ, εκείνος μεταλλικό νερό και μόλις το γκαρσόνι τοποθέτησε το ποτήρι μπροστά του, τον είδα να βγάζει τρία φιαλίδια από το σακίδιο του και να ρίχνει μια σταγόνα από το καθένα στο νερό του. «Τι είναι αυτά» τον ρώτησα απορημένη. Ανθοίάματα, απάντησε, «δηλαδή;» επέμενα, «αποστάγματα λουλουδιών που δρουν στο ψυχοδιανοητικό πεδίο», εξήγησε. Παράδοξη αρχή θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, δεδομένου ότι απέναντι μου είχα ένα μουσικό και ερμηνευτή που έγραφε καταπληκτικούς αγγλικους στίχους και τραγουδούσε με μια φωνή που έμοιαζε με χάδι, άρα και σε αυτές τις ιδιότητες του θάπρεπε να εστιάζει ένας πρόλογος. Δεν ήταν ωστόσο παράδοξο γιατί αυτό ακριβώς είναι ο Βασιλικός. Ένας μουσικός που έχει σπουδάσει ψυχολογία, ομοιοπαθητική και ανθοθεραπεία και που ετοιμάζεται τώρα να διευρύνει τις γνώσεις του στο τομέα των εναλλακτικών θεραπειών, αναχωρώντας για Αγγλία, όπου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα σπουδάζει κινέζικη ιατρική. Δεν είμαι μόνο μουσικός, λέει συχνά στις συνεντεύξεις του. «Υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου που είχα ανάγκη να το αναπτύξω και να το καλλιεργήσω». Λοιπόν… «Πως έτυχε να ασχοληθείς με όλα αυτά;» τον ρωτώ. Πάντα είχε, λέει, ένα έντονο ενδιαφέρον για το τι σημαίνει θεραπεία, για το τι στραβώνει, τι χαλάει, τι είναι αρρώστια… Από πιτσιρικάς είχε τέτοια ερωτήματα στο κεφάλι του. Συνήθως οι πιτσιρικάδες δεν έχουνε τέτοια ζόρια, του λέω. Χαμογελάει. Και μου ομολογεί πως στο κεφάλι του, από μικρός, είχε περίεργες σκέψεις. «Με θυμάμαι πάντα με απορίες» λέει. «Και πάντα έδινα απαντήσεις που δεν ικανοποιούσαν κανένα παρα μόνο εμένα». Τι ακριβώς εννοεί; Εννοείς πως συνήθως εκείνο που σκεφτόταν ερχόταν σε αντίθεση με κείνο που επικρατούσε σαν άποψη. Και όταν κάποια στιγμή το συνειδητοποίησε τότε ήρθε αντιμέτωπος με το εξής δίλημα: Εγω πάω στραβά ή ο κόσμος. Ποια απάντηση έδωσες; «Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι εγώ πήγαινα στραβά» μου απαντάει «μέχρι που κατάλαβα πως δεν είναι κατανάγκην έτσι». Γι’ αυτό λες πως άργησες να συμπαθήσεις τον εαυτό σου; τον ρωτώ. «Δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που άργησα να συμπαθήσω τον εαυτό μου. Άργησα να συμπαθήσω και τους ανθρώπους γύρω μου», αλληλένδετα δεν είναι αυτά; τον διακόπτω, ναι είναι, και τί συμβαίνει όταν κάποιος δεν συμπαθεί τον εαυτό του, συνεχίζω, «οδεύει στο να παρουσιάσει μια αρρώστια» μου απαντάει. Ο ίδιος την γλίτωσε παρότι αρρώστησε κάποια στιγμή, λίγο πριν το Vintage, χωρίς όμως να πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό. Ήταν ωστόσο μια καθοριστική φάση. Γιατί, ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής του. Και γι’αυτό όταν πια κυκλοφόρησε το Vintage, είχε πεί πως θεωρεί ότι αυτό το άλμπουμ είναι η νίκη του ανθρώπου και της τέχνης απέναντι στα δυσάρεστα της ζωής. Φοβερή συνειδητοποίηση σκέφτομαι αλλά το κρατάω για τον εαυτό μου. Προτιμώ να μου διηγηθεί ο ίδιος μέσα από ποια διαδικασία γεννήθηκε το Vintage. Αυτά τα τραγούδια που μοιάζουν σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο. Δικό του. Και δικό μας.

«Ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου, με διαφορά, για πολύ συγκεκριμένους λόγους», μου επαναλαμβάνει σε χαμηλόφωνο τόνο και χωρίς πρόθεση να το μιζεριάσει. Μια περίοδος που επηρέασε και το σώμα και την ψύχή του, περιγράφει και τον άφησε με δύο μόνο επιλογές. «Ή κλείνομαι σε ένα στούντιο και παίζω μουσική με τις ώρες και βλέπω τι μπορώ να κάνω ώστε να πάρει ένα σχήμα αυτό που παιδεύει το κεφάλι μου ή τα βαζω κάτω και παραδίνομαι». Είναι ωστόσο δώρο την ώρα που έρχεται ο άνθρωπος αντιμέτωπος με ένα τέτοιο δίλημα να έχει ήδη την μουσική ως μέσο έκφρασης του, σκέφτομαι. Συμφωνεί απόλυτα πως είναι δώρο χωρίς ωστόσο να το αναλύει περισσότερο, προτιμά να εστιάσει στις αποφάσεις που καλείσαι να πάρεις σε δεδομένες στιγμές. Τις ονομάζει μάλιστα καίρια σημεία γιατί εκείνα είναι που θα καθορίσουν κατά πόσο θα φοβηθείς ή όχι να προχωρήσεις και κατ’επέκταση κατά πόσο θα επιλέξεις τελικά να ζεις όση ζωή σου επιτρέπουν οι φόβοι σου. Βρίσκω συγκλονιστική την τελευταία του φράση, οι φόβοι είναι μεγάλες κλειδαριές, μου λέει στον ίδιο χαμηλόφωνο τόνο. «Νομίζω πως ο φόβος είναι τελικά το αντίθετο της αγάπης» λεει αμέσως μετά. Ο φόβος απέναντι σε τι;  ρωτώ. «Ο καθένας έχει τους δικούς του φόβους» μου απαντά. «Με υπέρτατο φόβο, το θάνατο. Νομίζω ότι είμαστε φτιαγμένοι από φόβους και πολύ λίγοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να απαλαχτούν από αυτούς». Πώς απαλάσσεται κανείς; επιμένω. «Παλεύοντας υπέρ του εαυτού του και όχι πολεμώντας τον εαυτό του» είναι η απάντηση του. «Εσύ είχες φόβους που σε εγκλωβίζανε;». Και ποιος δεν έχει, μου λέει. Να υποθέσω ότι κατάφερες να απαλαγείς; «Για νάμαι ακόμα εδώ και να τα λέμε και νάμαστε μια χαρά πάει να πει ότι κάτι κατάφερα. Τώρα το τι θα μου ξημερώσει το αύριο δεν ξέρω. Το καλοσωρίζω όμως ό,τι και νάναι». Ζώντας εκείνη τόσο δύσκολη φάση, του λέω πως και τελικά δεν αφέθηκες να παραδοθείς και αποφάσισες να το παλέψεις; Τον ρωτούσα γιατί συνήθως σε τέτοιες στιγμές που ο άνθρωπος της μετράει αργότερα σαν καθοριστικές, η γραμμή μεταξύ του αφήνομαι και του παλεύω, είναι πολύ λεπτή. «Ήμουνα πολύ κοντά» παραδέχεται «αλλά δεν τόκανα». «Πολλοί άνθρωποι ζούνε τέτοιες στιγμές» συμπληρώνει «και εκεί είναι που μπορεί να βοηθήσει αυτή η άλλη θεραπευτική άποψη με την οποία ασχολούμαι. Είναι τόσα πράγματα που μπορείς να κάνεις για να βοηθηθείς ουσιαστικά, τα οποία αγνοούμε. Διάφορες μορφές θεραπείας…ομοιοπαθητική, φυτοθεραπεία, ανθοθεραπεία, χίλια πράγματα μαζί και με την κλασσική ιατρική». Θάθελες κάποια στιγμή να μπορούσες να βοηθήσεις κόσμο μέσα από αυτή την οδό; τον ρωτώ. Και βέβαια θα ήθελε. Θα ήταν πανευτυχής ομολογεί. Γιατί δεν αισθάνεται μόνο μουσικός. Θέλει να αναπτύξει και αυτό το άλλο κομμάτι του εαυτού του. Το οποίο θα τροφοδοτήσει και την δημιουργικότητα του στην μουσική, λέει. «Μοιάζουν σαν τέχνες» λέει αμέσως. «Που ακριβώς μοιαζουν;» απορώ. «Σε ένα κοινό άξονα που έχουν, τουλάχιστον μέσα στο δικό μου το κεφάλι» απαντά. Και ποιος είναι αυτός ο άξονας; «Εκείνος που λέει μην βαζεις κόντρα στην δύναμη που έρχεται κατά πάνω σου. Είναι προτιμότερο να μάθεις να χρησιμοποιείς αυτή την δύναμη γιατί αν πιαστείς από τα σωστά χερούλια μπορεί και να σε πάει πιο πέρα. Αλλιώς αν κάτσεις στην λάθος στάση μπορεί και να σου πάρει το κεφάλι». Όλα αυτά που λέει προυποθέτουν ωστόσο να έχεις την διάθεση να μετακινηθείς από την οπτική γωνία που έχουμε μάθει να κοιτάμε την ζωή. «Η ίδια η ζωή καθημερινά σου ζητά να μετακινηθείς» μου λέει. «Τώρα τι θα κάνεις εσύ, είναι δική σου επιλογή. Αν θα επιλέξεις να κάνεις τα στραβά μάτια ή αν θα μετακινηθείς για να δεις τα πράγματα αλλιώς». Και αν επιλέξεις να κάνεις τα στραβά μάτια; «Τότε κινδυνεύεις να στραβώσουν στάληθεια τα μάτια σου» απαντά και χαμογελάει.

​​​​​​​Χωρίζει την ζωή του στην περίοδο πριν από το Vintage και μετά από αυτό. Όχι σε ότι αφορά την μουσική του πορεία. Αλλά σε ό,τι αφορά τις προσωπικές του συνειδητοποιήσεις. Τι υπάρχει στο μετά; ρωτώ. «Η γνώση που συσσώρευσα και το πώς έμαθα να βοηθώ τον εαυτό μου. Κατάφερα και έπιασα την δύναμη που ερχόταν κατά πάνω μου από τα σωστά χερούλια και έτσι δεν μου πήρε το κεφάλι. Και πριν πως ήσουνα; «Πριν δεν ήξερα. Τώρα που κοιτώ από απόσταση προς τα πισω συνειδητοποιώ πως άργησαν πολύ να μου συμβούν πράγματα στην ζωή. Δηλαδή δεν είχα νιώσει την ουσιαστική προδοσία μέχρι τα 35 μου». Ποια είναι η ουσιαστικη προδοσία που έζησες στα 35 σου; «Άνθρωποι που είναι στην ζωή σου και έχεις το δικαίωμα να τους θεωρείς δεδομένους γιατι έχεις περάσει τα πάντα μαζί τους, μεταμορφώνονται ξαφνικά σε τερατάκια που δεν τα αναγνωρίζεις». Όλα όμως έχουν ένα λόγο που γίνονται, λέει αμέσως μετά και μου δίνει αφορμή να ρωτήσω κατά πόσο κι’ αυτό είναι μια βιωματική διαπίστωση. «Είναι» μου λέει «με την διαφορά ότι μπορεί να καταλάβεις ποιος είναι αυτος ο λόγος την επόμενη μέρα ή μετά από σαράντα χρόνια. Γι’αυτό και πρέπει νάχεις πίστη. Που τι σημαίνει πίστη; Υπομονή πως, ό,τι σου συμβαίνει θα σου βγει σε καλό.  Το θέμα είναι να μην αποκαρδιώνεσαι και να μην χάνειςτην θεώρηση των πραγμάτων που σου πάει, όποια κι’αν είναι αυτή». Εσύ έχεις αυτή την πίστη; τον ρωτώ. «Βαθειά μέσα μου είμαι υπεραισιόδοξος. Μερικές φορές αστεία αισιόδοξος» υπογραμμίζει και αμέσως μετά μου διηγείται μια καταπληκτική ιστορία. «Ηταν μια εποχή, πριν έξι-εφτά χρόνια, όπου είχα ξεμείνει τελείως από λεφτά και δεν περίμενα και από πουθενα να μου έρθουν χρήματα. Ήμουν μόνο με 30 Ευρώ. Και ξέρεις τι πήγα και έκανα; Έδωσα και τα 30 ευρώ και αγόρασα ένα πορτοφόλι. Το πιστεύεις;» Η αλήθεια είναι πώς ναι πιστεύω σε κάτι τέτοια, διερωτώμαι ωστόσο αν τόκανε συνειδητά. «Και βέβαια το έκανα συνειδητά αλλά μου άρεσε ταυτόχρονα και το χιούμορ της υπόθεσης. Πως δεν είχα λεφτά και γω πήγα και γόρασα ένα πορτοφόλι. Μετά από δύο τρείς μέρες μου έσκασε δουλειά». Μου αρέσει η ιστορία σου του λέω. Μου άρεσε και κάτι άλλο που είχες πει κάποτε, λέω μετά. Πως το να λειτουργείς όσο πιο αυθεντικά γίνεται απέναντι στον εαυτό σου τόσο πιο υγιής είσαι σαν άνθρωπος. Το θυμάται. «Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι, είτε το παραδέχονται είτε όχι, έχουνε ένα σύστημα αξιών μέσα τους, το οποίο έχουνε φτιάξει οι ίδιοι στην πορεία της ζωής τους μέσα από τα γεγονότα που έζησαν, τις εμπειρίες, τις σφαλιάρες, τα λουλουδάκια, όλα…Το να παραμείνεις αυθεντικός απέναντι στον εαυτό σου, σημαίνει ακριβώς αυτό. Να έχεις την δύναμη να υπερασπίζεσαι αυτά που έχεις πιστέψει μέσα από την ζωή σου και να μην κάνεις κάτι επειδή έτσι νομίζεις πως θα το ήθελαν οι άλλοι. Να ακούς την φωνή βαθειά μέσα σου. Δυστυχώς όπως ζούμε χάνουμε την σχέση και την επαφή με την φωνή μέσα μας, με αυτό δηλαδή που είμαστε στην ουσία και περνάμε όλη μας την ζωή παλεύοντας για να ξαναγυρίσουμε εκεί όπου ήμασταν όταν ήμασταν παιδάκια.». Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι δύσκολο να διατηρήσει κανείς αυτή την επαφή με την φωνή μέσα του, κάνω σχόλιο. «Όλα για καλό γίνονται. Το θέμα είναι να συνειδητοποιησουμε πως αυτό το καλό μπορεί να αφορά την επόμενη γενιά και όχι την δική μας. Δεν πρέπει να μετρήσει πόσο σημαντικό θεωρούμε τον εαυτό μας, αλλά το ότι αξίζει να προσπαθήσουμε έστω και αν το αποτέλεσμα δεν θα το ζήσουμε εμείς».   

Back to top