Δυό μέρες μετά την συνάντηση μας ήταν τα γενέθλια του. “Κλείνω τα 84” μου είπε και έσκασε ένα δυνατό γέλιο. “Πάντα με αποκαλούσαν το χαμογελαστό παιδί” μου λέει και γω τον παρατηρώ προσπαθώντας να διακρίνω τί είναι εκείνο που κάνει το πρόσωπο του να μην κουβαλά τα χρόνια που έχει ζήσει. “Μου λες πως δεν φαίνομαι γερασμένος. Ξέρεις γιατί;” με ρωτάει, προφανώς δεν ήξερα και ήταν άλλωστε ο λόγος που καθόμουν απέναντι του, σε ένα μικρό σαλόνι, με το παράθυρο ανοιχτό και με την κ. Μαρούλα, την γυναίκα του να μας σερβίρει γλυκό κυδώνι. Εδώ ζούνε τα τελευταία 20 χρόνια, από τότε που πήραν σύνταξη. Στον επίγειο παράδεισο τους. Οι χωριανοί τον αποκαλούν “ο γιατρός του χωραφιού” γιατί με το χαμόγελο του και την θετική του ενέργεια ξέρει να θεραπεύει τις λύπες και τα προβλήματα τους. Ο ίδιος πέρασε πολλές δύσκολιες στην ζωή. Αμέτρητες. Χρειαζόμαστε χρόνο για να μου τις διηγηθεί. Του φαίνεται σχεδόν αστείο όταν ακούει σήμερα ανθρώπους να νιωθουμε πως η οικονομική κρίση ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να τους συμβεί. Εκείνος ποτέ δεν τα έβαλε κάτω στα δύσκολα. Πάντα αντιμέτωπιζε τις ανατροπές με χαμόγελο. “Τί σας κάνει να βρίσκετε αυτή την δύναμη” απορώ. “Η αγάπη” μου λέει και με κοιτάει στα μάτια. “Δεν έχουμε μάθει να ζούμε σύμφωνα με τις δυνάμεις μας, πάντα θέλουμε κάτι περισσότερο” μου λέει. “Δεν έχουμε καταλάβει πώς τίποτα δεν μετρά περισσότερο στην ζωή παρά να νιώθεις και να δείχνεις αγάπη. Αυτή είναι που κάνει την ζωή μας φωτεινή, να το θυμάσαι”. Θα το θυμάμαι, του λέω και λίγο πριν φύγω τον αγκαλιάζω σφικτά.
σκηνοθεσία: Χριστόφορος Ροδίτης
