Αντισώματα ανθρωπιάς

Ναί, είναι τρομαχτικό αυτό που ζούμε. Και δεν εννοώ σε τοπικό μόνο επίπεδο αλλά κυρίως σε παγκόσμιο. Και είναι φυσικό να προκαλεί φόβο, ανησυχία ακόμα και πανικό. Για το τί μπορεί να συμβεί αύριο, μεθαύριο ή τους επόμενους μήνες. Για το πόσοι μπορεί να νοσήσουν και κατα πόσο θα μπορέσει το σύστημα υγείας μας να ανταποκριθεί. Για τις ευάλωτες ομάδες και κατα πόσο είμαστε ικανοι να συμπεριφερθούμε υπεύθυνα ώστε να τις προστατεύσουμε. Για την παγκόσμια οικονομία που παίρνει ήδη την κάτω βόλτα με απρόβλεπτες συνέπειες. Για την καθημερινότητα μας που έρχεται αντιμέτωπη με μια απροσμέτρητη ανατροπή. Και κυρίως για το πόσο άνθρωποι θα καταφέρουμε να παραμείνουμε ή αν τελικά θα υποκύψουμε στις επιταγές του φόβου και του πανικού που μας ωθούν να κανιβαλίζουμε ψάχνοντας κάθε φορά και ένα καινούργιο φταίχτη, για να τον κατασπαράξουμε σαν μανιασμένα λιοντάρια. Ο πλανήτης ζεί αυτή την στιγμή μια πανδημία. Κι’αν δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε τότε κινδυνεύουμε πολύ περισσότερο από την άγνοια μας παρά από τον ίδιο τον κορονοιό. Τί εννοώ; Αργά η γρήγορα ο κορονοιός θα προσγειωνόταν και στην Κύπρο. Το πώς και από ποιούς δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει ότι ήταν σχεδόν φαιδρό να πιστεύουμε πως εμείς θα παραμέναμε εκτός χάρτη όταν χώρες πολύ κοντά μας μετρούσαν κρούσματα και όταν ένας μεγάλος αριθμός Κυπρίων ταξιδεύει καθημερινώς στο εξωτερικό. Εμείς ωστόσο κάθε φορά που ο πλανήτης μαστίζεται από μια συμφορά διατηρούμε αυτή την ακλόνητη πεποιθηση πως δεν πρόκειται να μας αγγίξει. Πως είναι μακριά από μας. Πώς εμείς είμαστε ήδη απομωνωμένοι σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο δεν εισχωρούν τα κακά που συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο. Και όταν έρθει τελικά η παγκόσμια συμφορά και μας βρει η αντανακλαστική μας αντίδραση είναι να λιντσάρουμε τον “φταίχτη”. Αυτόν που διανοήθηκε να μας χάλασει την “νιρβάνα” μας και να μας κατάστρεψει εν μια νυχτί την ψευδαίσθηση πως είμαστε προστατευμένοι από ένα “άλλο” Θεό. Και σπεύδουμε όλοι να τον τιμωρήσουμε. Να τον στιγματίσουμε. Να τον καταδικάσουμε σε κοινωνική απαξίωση. Να τον εξορίσουμε, αν είναι δυνατόν, ώστε να πληρώσει για το μέγα σφάλμα που διέπραξε. Κάπως έτσι συμπεριφερθήκαμε και στον γιατρό που νόσησε. Τον διασύραμε, τον “λιθοβολήσαμε” διαδικτυακά (κι’αυτόν και την οικογένεια του), ισοπεδώσαμε στο πι και φι την πορεία και το βιογραφικό του και σπεύσαμε σαν άμεμπτοι δικαστές να τον στείλουμε στο πυρ το εξώτερο. Αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες την “ενοχή” του και ξεράσαμε όλο τον πανικό που μας προκάλεσε η “προσγείωση" του κορονοιού στη χώρα μας, στο πρόσωπο του. Κι’αν αυτός είναι ο τρόπος μας για να αντιμετωπίσουμε αυτή την τόσο σοβαρή κατάσταση στην οποία έχει ήδη εισέλθει η χώρα μας, τότε ο ιός είναι λιγότερο τρομαχτικός από την τρομαχτική ευκολία με την οποία σπεύδουμε να στιγματίσουμε και να απαξιώσουμε συνανθρώπους μας που έχουν νοσήσει επειδή τους θεωρούμε “υπεύθυνους” για το “κακό που μας βρήκε”. Αν θέλουμε ωστόσο να αντιμετωπίσουμε αυτή την πανδημία με υπευθυνότητα τότε οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχει μόνο ιατρικές διαστάσεις αλλά και κοινωνικές και οικονομικές. Και πώς ακόμα είμαστε ίσως στην αρχή αυτής της τρομαχτικής περιπέτειας γι’αυτό ακριβώς οφείλουμε να επανεφεύρουμε τις βασικές αρχές της ανθρωπιάς μας όσο είναι νωρίς. Διαφορετικά άν παραμείνουμε θύματα του πανικού, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να προσπαθεί ο καθένας να σώσει το τομάρι του. Κι’αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Γιατί τότε όλα τα μέτρα προστασίας θα ακυρώνονται το ένα μετά το άλλο και ο μόνος νικητής θα είναι ο ιός που θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος να χτυπάει ανελέητα, εξαιτίας της δικής μας ανευθυνότητας. Διότι όταν λέμε υπευθυνότητα εννοούμε πρωτίστως ανθρωπιά και όταν λέμε μέτρα προστασίας εννοούμε συλλογική κοινωνική συνείδηση. Κι’αν δεν το εμπεδώσουμε αυτό τότε είμαστε όλοι από χέρι “μολυσμένοι”.